Het weeshuis in de azuurblauwe zee

Linus Baker is maatschappelijk werker voor het MVTMJ, het Ministerie Van Toezicht Magische Jeugd. Hiervoor bezoekt hij weeshuizen met kinderen die magische krachten bezitten. Zijn taak is te beoordelen, of de kinderen wel in een veilige omgeving opgroeien. Ze moeten immers gescheiden blijven van de gewone kinderen. Voor Linus geldt dat alle kinderen, ongeacht hun aard of waartoe ze in staat zijn, koste wat het kost beschermd moeten worden.

Op een dag ontvangt hij een memo waarin staat dat hij zich bij het management moet melden. Hier krijgt hij een heel bijzondere opdracht te horen. Hij moet voor een maand naar een speciaal weeshuis dat is gevestigd op een eilandje in de azuurblauwe zee. Hier wonen zes bijzonder problematische kinderen, die onder toezicht staan van Arthur Parnassus, de directeur die zelf ook een groot geheim met zich meedraagt. En het is aan hem de taak om te beoordelen of alles volgens de regels verloopt. Maar is Linus hier wel tegen opgewassen?

Het weeshuis in de azuurblauwe zee is een prachtige, fantasierijke roman. Het boek is echt schitterend geschreven. In het begin moest ik even wennen aan het verhaal. Ik had namelijk afgaande op de omslag verwacht dat het een jeugd- of kinderboek zou zijn. Maar het boek is veel meer dan dat en daardoor ook zeer geschikt (of misschien zelfs nog wel geschikter) voor volwassenen.

TJ Klune heeft een heel prettige schrijfstijl. Hij weet je steeds nieuwsgierig te maken naar het vervolg van het verhaal. Hiervoor gebruikt hij prachtige zinnen vol waarheden. Ik zal hier een voorbeeld van geven:

“Vaak zijn de dingen die ons de meeste angst aanjagen juist de dingen waarvoor we het minst bang hoeven te zijn. Het is onlogisch, maar dat is wat ons menselijk maakt. En als we die angsten kunnen overwinnen, zijn we tot alles in staat.”

Ik vind dat heel mooi gezegd, heel toepasselijk bij het verhaal en het bevat de waarheid. Je zult tijdens het lezen nog vele andere in het boek tegenkomen.

Daarnaast weet hij vele belangrijke thema’s in het verhaal te stoppen. Onderwerpen zoals racisme, jeugdhulpverlening, lgbtq-gemeenschap, angst en geweld zijn door het hele verhaal heen verweven.

Doordat het verhaal op zichzelf al heel uniek is, vind ik het erg knap dat al deze onderwerpen voorbijkomen. De karakters zijn hier dan ook uitermate geschikt voor. Zo is er een jongen, Lucy van zes, die de antichrist is (maar dat woord mag je eigenlijk niet gebruiken. Daar komt ook Linus al snel achter). Talia, een meisjeskabouter met een baard, Theodore het draakje, Phee de bosnimf, Chauncey, een kwalachtige die graag piccolo wil worden, en Sal, die wanneer hij erg bang is, verandert in een hondje. Als je het zo voor het eerst leest, zijn het behoorlijk schrikaanjagende kinderen, maar je zult merken dat je ze al heel snel in je hart zult sluiten, net als Linus en Arthur.

Ook bevat het boek humor. Ik zat soms echt hardop te lachen. En omdat het uiteindelijk een roman is, zit er ook een vleugje romantiek in verwerkt.

Het enige wat ik miste, was dat er niet echt iets ergs gebeurde. Dat klinkt niet erg aardig natuurlijk. Maar soms ging het verhaal wel die richting uit en dan dacht ik, nu gaat het gebeuren maar dan gebeurde er net niks. Dat vond ik wel jammer. Het geheel was dan nog pakkender geweest.

Aan de andere kant heb ik wel erg genoten van het boek en vind ik het echt een aanrader voor iedereen, jong of oud, die eens net iets anders wil lezen. Ik beloof je dat het boek je niet los zal laten en een onvergetelijke indruk zal achterlaten. Ik kijk in elk geval uit naar oktober, want dan komt Het gefluister achter de deur uit.

Graag wil ik mijn recensie afsluiten met de woorden van Klune. Ze passen namelijk helemaal bij het gevoel dat ik heb van dit boek. Een boek dat ik graag wil waarderen op 4 sterren.

“Het zijn de kleine dingen. Kleine schatten die we vinden zonder hun oorsprong te kennen. En die opduiken wanneer we ze het minst verwachten. Het is prachtig, als je erbij stilstaat.” – T.J. Klune.