Het raadsel van de boosaardige onderbroeken

Het raadsel Mijn 9-jarige zoon en ik zijn grote fans van de boeken van Sam Copeland. We lazen samen zijn vorige werken over Kasper (Kasper wordt een kip, een T rex, een mammoet,…) en we lagen regelmatig in een deuk over de humor en de absurde situaties.

We vroegen ons af of dit bij zijn nieuwste boek Het raadsel van de boosaardige onderbroeken opnieuw het geval zou zijn en ja hoor, ook nu moesten we regelmatig luidop lachen met de vele grappige passages.

“Ik zei tegen juf Appelgat dat Ralph de Maltesers van Thomas had opgegeten en toen ze uitgegild was en snapte dat ik het over chocoladesnoepjes had en niet over kleine hondjes…”

Dit keer heeft hij het boek echter niet alleen geschreven, maar samen met Jenny Pearson, een eveneens Engelse auteur van kinderboeken, die bekend werd met haar debuutboek De superwonderlijke reis van Freddie.

Heel leuk is ook dat er veel illustraties in het boek staan, die alles nog wat levendiger maken. Die werden getekend door Robin Boyden en Katie Kear.

In Het raadsel van de boosaardige onderbroeken volgen we Agatha en Lenny, die zichzelf spiondetectives noemen en de mysteries van de Vreemdstedeschool proberen op te lossen. Zij zijn immers de enigen die de RILLING kunnen voelen die af en toe op school door de lucht gaat, waarna er ineens vreemde dingen gebeuren, zoals leerlingen die beginnen te dansen, de schoolkippen Mary Poepins en Frida Kakel die in de aanval gaan, de stenen waterspuwers die tot leven komen,… En het vreemde is dat alle leerlingen daarna alles weer vergeten zijn, behalve Agatha en Lenny.

De hoofdstukken worden afwisselend verteld door Agatha en door Lenny, wat ik heel fijn vond, want zo krijg je telkens een andere kijk op de gebeurtenissen. Zo beschouwt Agatha zichzelf als de echte spiondetective die Lenny probeert op te leiden, die nogal een kluns is en zichzelf de held van het verhaal vindt, terwijl Lenny net beweert dat Agatha zijn assistente is. Dat leidt vaak tot grappige misverstanden die dan in het volgende hoofdstuk verduidelijkt worden.
Maar mijn zoon vond dat wisselen van personages net niet tof en heel verwarrend, regelmatig vroeg hij wie van de twee er nu weer aan het woord was en soms moet je inderdaad wel eens terug bladeren naar het begin van het hoofdstuk om te zien vanuit wiens gezichtshoek het beschreven wordt.

Een belangrijk thema in Het raadsel van de boosaardige onderbroeken is ook de vriendschap tussen Agatha en Lenny. Ze zijn eigenlijk heel verschillend maar stiekem beginnen ze elkaar ook wel leuk te vinden. En onder al de humor raakt het boek ongemerkt toch ook wat zwaardere thema’s aan. Lenny’s ouders zijn gescheiden en zijn vader heeft weinig tijd voor hem, het gebeurt regelmatig dat hij een gepland uitstapje met Lenny op het laatste moment afzegt. Lenny fantaseert dan maar dat zijn vader ook een spion is die af en toe op een geheime missie moet vertrekken. Aangezien hij alleen woont met zijn moeder, is zij dan net extra bezorgd over hem wat hij dan soms weer verstikkend vindt.

Agatha daarentegen woont in een groot, chaotisch gezin, ze heeft nog een heleboel jongere broertjes en zusjes waar haar ouders het heel druk mee hebben. Zij heeft vaak het gevoel dat ze niet gezien wordt door haar ouders en zou graag hebben dat ze na schooltijd even een praatje met haar maken en vragen hoe haar dag geweest is.

Wie de boeken van Sam Copeland over Kasper gelezen heeft, weet dat je soms nogal moet zoeken naar de zaken die in de titel vermeld worden. Maar jawel hoor, in dit boek komen op een bepaald moment echt boosaardige onderbroeken voor!

Het raadsel van de boosaardige onderbroeken van Sam Copeland en Jenny Pearson is een echte aanrader voor alle jongeren én hun ouders die houden van een spannend, grappig verhaal.