Levend verleden

Wanneer Bets moet verhuizen naar het verzorgingstehuis, komt haar kleindochter Nella helpen met inpakken. Wanneer Nella bij het uitzoeken van de boekenkast een boekje van een Duitse theoloog vindt, is ze nieuwsgierig naar wat haar oma allemaal heeft meegemaakt tijdens de oorlog. Maar Bets vindt het moeilijk om hierover te vertellen, want het liefst zou ze deze tijd helemaal vergeten. Daarom besluit ze haar herinneringen voor Nella op te schrijven. Schrijven gaat haar ook makkelijker af dan praten, vooral nu haar geheugen haar steeds meer in de steek laat. En zo begint ze aan een prachtig naslagwerk over haar eigen leven.

In Levend verleden lees je eigenlijk het dagboek van Bets. Haar levensverhaal is zo mooi en puur opgeschreven, dat je het boek, nadat je erin bent begonnen, maar moeilijk naast je neer kunt leggen.

Haar verhaal begint in 1918. Bets is dan 17 jaar en stapel verliefd op Johannes. De liefde is wederzijds en na een heerlijke dag samen bij de Zendingsdag vraagt Johannes Bets’ vader om haar hand. Haar vader vindt het goed, maar Bets moet wel 4 jaar wachten totdat ze volwassen is. Op dat moment lijkt de toekomst van Bets heel rooskleurig. Helaas zal haar leven heel anders gaan verlopen. Gelukkig weet ze steeds hoop te houden. Geloof speelt voor haar daarin ook een belangrijke terugkerende rol. Terugkijkend op haar leven, wanneer Bets ruim 80 is, komt ze tot de conclusie dat ze haar leven waarschijnlijk niet anders had geleefd wanneer ze wist wat haar allemaal zou gaan overkomen. Wel had ze dan veel bewuster willen genieten van al het goeds wat haar ook is overkomen.

Deze belangrijke boodschap vergeten we vaak. We vinden vaak alles heel gewoon. Maar eigenlijk zouden we veel vaker echt moeten genieten.

Ik heb erg genoten van Bets’ verhaal. De schrijfster Nettie Dees heeft deze roman geschreven na de ontdekking van een foto van haar oma. Ze werd nieuwsgierig naar het leven van deze vrouw die twee wereldoorlogen, de crisis, een kerkscheuring en de troonswisseling had meegemaakt. Nadat er oude brieven en dagboekfragmenten worden gevonden, besluit Nettie Dees deze roman te schrijven. Gebaseerd op de feiten, maar met enkele fictieve personen. Je merkt dat ze haar karakters heel natuurlijk heeft weten neer te schrijven, waardoor je het gevoel krijgt dat je het dagboek van een “eigen” oma Bets leest. Ze weet dus niet alleen het verleden tot leven te wekken, zoals de titel verklapt, maar zeker ook de personages.

De rol van Nella blijft daarentegen heel oppervlakkig. Ik had best wel meer van haar willen lezen. Ik vond het jammer dat aan het einde het net lijkt alsof Nella eigenlijk helemaal niet zo nieuwsgierig was naar het leven van haar oma. Oma Bets heeft zo veel moeite gedaan om haar verhaal op te schrijven, waardoor ik als lezer een plaatsvervangende teleurstelling voelde. Gelukkig blijkt uit de laatste regels dat dit helemaal niet nodig was en dat Nella haar oma’s vertrouwen niet zou beschamen. Misschien dat Nettie Dees dit wel expres heeft gedaan, zodat ze een vervolg kan schrijven met daarin Nella in de hoofdrol. Mocht dat zo zijn, dan zou ik zeer zeker het vervolg willen lezen.