Jij bent mijn vingers

‘Schitterend’

Na En toen begon de zee te zingen (2020), een prachtig debuut, komt Nele Baplu nu met deze literaire novelle. Hoewel het boekje vrij dun is, is het verhaal veelzeggend.
‘Omdat zonder woorden spreken soms meer zegt.’

Ruth is bezig met het laatste jaar conservatorium, ze speelt cello en heeft daarvoor les van Hannah. Deze docent vraagt veel van haar, ze wil de muziek van Ruth laten spreken en emoties voelen. Al van jongs af aan is Ruth vastbesloten cello te gaan spelen, ze leeft ervoor. Hoewel ze aan haar ene hand drie hele en twee halve vingers heeft, is ze zeer gedreven om de muziek te laten spreken. En vooral de waardering ‘schitterend’ te horen van haar lerares.

Jij bent mijn vingers is een roman van weinig woorden, waarin heel veel gezegd wordt. Heel subtiel, poëtisch en beeldend wordt het verhaal opgebouwd. De wisselingen van het heden naar het verleden verlopen soepel, we leren ook de jonge Ruth kennen. Bij haar moeder is ze voortdurend op zoek naar erkenning, bij haar vader is die vanzelfsprekend. De onmacht van de kleine Ruth en het onderliggend trauma zijn haar grootste drijfveer op zoek naar succes. De keuzes die ze moet maken in haar leven, maken de innerlijke strijd voelbaar.

Het boek is verdeeld in twee delen. Het tweede deel speelt zich dertig jaar later af, waarbij vooral het eind diepe indruk maakt. Jij bent mijn vingers is een verhaal waarin stiltes een grote rol spelen, zelfs in de tekst worden deze visueel gemaakt door lege ruimtes tussen de regels. Tevens is het een puur verhaal dat je gevangen houdt en dat je als in een trance tot je neemt. Het is een echte aanrader die uitnodigt tot lezen en herlezen om de ontroering en het verlangen steeds dieper te doorvoelen. Opnieuw heeft Nele Baplu een juweeltje toegevoegd aan de Nederlandstalige literatuur.