Sluw

Day van Eck vertrekt naar Ibiza voor een opdracht van haar werk, maar ze heeft een dubbele agenda. Ze wil ter plekke de doodsoorzaak van haar moeder onderzoeken, die jaren geleden bij een auto-ongeluk is overleden.

Het valt gelijk op dat iedereen in het verhaal op Ibiza lijkt te wonen of gewoond heeft, alsof dat heel normaal is. Dit is te veel toeval en het eerste van een aantal niet realistische onderdelen in het boek. José Kruier is lerares in het basisonderwijs en dat vind je toch een beetje terug in haar schrijfstijl. Het komt net niet helemaal volwassen over. Ik had het gevoel weer terug te zijn in de boeken van mijn jeugd, zoals De Vijf, van Enid Blyton. Het verhaal kabbelt voort, met verschillende verhaallijnen, ieder vol intriges, geheimen en angst, maar het zit vreemd en ongeloofwaardig in elkaar. De manier waarop personages op elkaar en op gebeurtenissen reageren, is vaak onwaarschijnlijk, net als de acties van Day. Het is en blijft erg braaf allemaal. Ik bleef wachten op een plotselinge twist, maar helaas bleef die uit.

De dialogen zijn veelal heel onlogisch, het lijkt alsof de auteur voortdurend ergens heen wil, maar zichzelf daarvoor geen tijd gunt en alles er dankbaar snel en geforceerd uitperst. Daarbij zijn alle personages wel heel rechtschapen en voortdurend vol begrip naar elkaar. Iets meer onderlinge frictie was welkom geweest voor de spanning in het verhaal.

‘Sluw’ is best een onderhoudend verhaal voor tussendoor, maar met een weinig verrassende plot en te weinig diepgang in de schrijfstijl. Een schrijfstijl die eerder aan een jeugdboek doet denken.