De smaragden ogen

Recensie De smaragden ogen door Sheila Vermeulen:
Alles waar ze in geloofden, voelt nu helemaal verkeerd.

Argor en Berlon zijn allebei al op jonge leeftijd aan de tempel verbonden. Niets wijst erop dat de twee jonge priesters hun geloof en het meedogenloze regime van de nakomelingen van de tiran Gerkon in twijfel trekken. Tot het moment dat een ritueel danig uit de hand loopt en de twee priesters hun zussen na jaren weer terugzien.

Dit onverwachte weerzien, en de benarde positie waarin de twee jonge vrouwen zich bevinden, brengt het vertrouwen van Argor en Berlon aan het wankelen. Onder grote tijdsdruk keren ze hun geloof de rug toe en komen ze tot de conclusie dat er grote veranderingen nodig zijn op het continent. Veranderingen waar zij voor zullen moeten strijden.

“Argor vertrouwde hem. Hij volgde Berlon en Serva, walgend bij de gedachte dat hij zijn vriend en diens zusje zou kunnen ruilen voor zijn leven. Als zij niet meer welkom waren in Gerkonia, hoorde hij er ook niet meer thuis.”-M.G. Crow

Berlon denkt dat er medestanders gevonden kunnen worden bij de groep die zich overzees heeft gevestigd. Alhoewel Argor daar nog aan twijfelt, besluit hij zijn vriend te volgen.

Voor De smaragden ogen is M.G. Crow de uitdaging aangegaan om een fantasyboek te schrijven zonder fabelwezens. Een uitdaging waar de auteur zeker in is geslaagd. M.G. Crow is een pseudoniem.

Naast het ontbreken van fabelwezens zijn er ook geen gigantische magische gevechten of vaardigheden terug te vinden in het verhaal. Er is absoluut magie aanwezig, maar deze is op een zeer subtiele wijze in het verhaal verwerkt. Wel herkenbaar maar niet grootscheeps.

De vertelwijze van M.G. Crow heeft een bepaalde directheid en is zonder al te veel poespas. Ook haar personages zijn kordaat en pakken snel en doelgericht door. De auteur laat je het verhaal door de ogen van een ruim aantal personages volgen, die allemaal zo hun eigen beeld van de situatie hebben.

Die hoeveelheid aan personages en de manier waarop ze de zaken benaderen, maakten het voor mij wel wat lastiger om me echt verbonden te voelen met een of meer van deze karakters. Op zich had dit geen extreem groot effect op mijn beleving van het verhaal. Misschien past een bepaalde afstand juist wel bij de manier waarop de personages zelf hun gevoelens beleven.

De smaragden ogen van M.G. Crow is een avontuurlijk verhaal over personages die hun wereld willen verbeteren. Het einde is afgerond, maar laat de deur naar een eventueel vervolg wel op een kiertje. Dit leuke verhaal krijgt 3.5 sterren van mij.