Je hebt een intrigerend boek geschreven, Ode aan het leven. Je wekt in de inleiding de indruk dat het autobiografisch is, klopt dat?
Zo ja, heb je dit verhaal gebruikt om die periode te verwerken?
Dankjewel! Dat klopt. Toen ik het idee kreeg voor Ode aan het LEVEN, dacht ik dat ik het zou gaan schrijven om mezelf te helpen. Echter, ik kwam er al gauw achter dat het boek juist voor anderen is. Pas toen ik zelf compleet was geheeld, kon ik ermee beginnen. Dat helen heb ik gedaan met behulp van haptotherapie. Via dit boek deel ik dat proces in de vorm van een spannend verhaal. Ik hoop dat mensen zich herkennen in (iets van) mijn gevecht en daar hoop uit kunnen halen voor hun eigen proces.

Ieder hoofdstuk begint met een interessante uitleg over de slaap. Ben je hierin gespecialiseerd of heb je je in het onderwerp verdiept om dit boek te kunnen schrijven?
Al zo lang als ik me kan herinneren, ben ik gefascineerd door (de wetenschap van) onze hersenen en ons bewustzijn. Regelmatig verdiep ik me hierin uit interesse. Slaap en dromen trekken vaak mijn aandacht, omdat wanneer we slapen, ons bewustzijn verdwijnt. Vervolgens kan het terugkeren in de vorm van een droom. Het hoe en waarom van dit alles intrigeert mij enorm. Voor het boek heb ik vooral uit mijn geheugen geput, de feiten moest ik wel even controleren.

Is Ode aan het leven je debuut? Ben je van plan nog meer boeken te gaan schrijven? Zo ja, heb je al een idee ervoor?
Ja, dit is mijn eerste boek. Van kinds af aan schrijf ik al verhalen en ik wil hier graag mijn levenswerk van maken! Maar mijn doel is om ze te gaan delen in de vorm van films. Mijn huidige project is een Engelstalig filmscript, waarvoor ik de eerste ideeën al heb gekregen. Het fictieve verhaal heet Blackness en gaat over universums, een ander onderwerp dat mij immens boeit. De vertelling zal Mikael volgen, een jongetje dat een reusachtige opdracht krijgt, namelijk het ‘voltooien’ van een van de honderd universums in zijn multiversum.

Had je van tevoren een vastomlijnd idee voor het verloop van het verhaal of ontstond het tijdens het schrijven? Misschien koos het verhaal zijn eigen wending.
Voordat ik begon met schrijven had ik een grote mindmap gemaakt. Negen vakken representeerden de hoofdstukken, waarin enkele steekwoorden de hoofdlijnen aangaven. Ook schreef ik kenmerken van het boek op, zoals het thema, de hoofdgedachte en de tijdspanne. Met draadjes gaf ik verbanden aan tussen de hoofdstukken. Toen ik klaar was, moest ik lachen, want het leek wel een moordonderzoek. Daarna ging ik naar een verborgen plek in de natuur en schreef daar twee weken lang bijna elke dag. Het verhaal kwam zo snel uit me dat het voelde alsof ik mijn eigen boek zelf las terwijl ik het schreef. Dat was een avontuur. Het verhaal bleef veel hoofdlijnen volgen, maar nam ook zeker zijn eigen wendingen.

Toets je jouw ideeën voordat je gaat schrijven? Of vraag je feedback voordat het boek uitgegeven wordt?
Voordat ik mijn mindmap maakte, schreef ik eerst de proloog over de nachtmerrie. Dit duurde vijf maanden. Het leek wel alsof het verhaal in deze periode aan het ‘sudderen’ was in mijn onderbewustzijn. In die maanden heb ik de proloog op meerdere momenten gedeeld met verschillende mensen om hun reacties te peilen. Toen ik me afzonderde in de natuur, heb ik weinig verteld en niks meer laten lezen. Zo kon ik mijn focus behouden. Het volledige verhaal werd pas gelezen door anderen nadat het was gepubliceerd.

‘De pijn die me leerde wat dankbaarheid is.’

De pijn die me leerde wat dankbaarheid is, is een prachtige quote. Is dit de boodschap die je de lezers mee wilt geven?
Die quote vat eigenlijk het boek samen in één zin. Ik denk dat er groei schuilt in pijn. Het leven verandert constant, het ontwikkelt. Ik vind dat het mooiste wat er is. Het was mijn grootste pijn, die me mijn grootste ontwikkeling bracht. Op het moment dat ik mijn inzicht kreeg (hoofdstuk 9), voelde ik iets dat ik nog nooit gevoeld had; ik was dankbaar voor dit leven. Ik vind het wonderbaarlijk dat ik die ongelofelijke groei heb mogen doormaken. Ik hoop lezers vooral te bemoedigen in het luisteren naar hun gevoel. Want ik geloof dat je daarop kunt vertrouwen.

Heb je bepaalde rituelen tijdens het schrijven?
Ik schrijf het liefst in stilte, liggend of zittend in gras. Zo ontstond het concept van dit boek. Hierna heb ik echter nog anderhalve maand achter een bureau gereviseerd. Soms luisterde ik dan ook muziek. Toen ik aan het einde toekwam, speelde ‘Miserere mei’ toevallig op de achtergrond. Op dat lied heb ik het verhaal kunnen afmaken, dat was een bijzonder moment voor me.
Welke genres lees je zelf graag?
Psychologische thrillers trekken mij het meest. Idealiter zijn de verhalen spannend en hebben ze ook een diepere betekenis. Maar eigenlijk lees (en kijk) ik allerlei genres. Verschillende tijden vragen bij mij om verschillende soorten verhalen.

Is er iets wat je nog graag zou willen vertellen, wat ik niet heb gevraagd?
Het einde van mijn boek was een verrassing voor me. Ik dacht dat het verhaal zou eindigen waar het begon, in de slaapkamer van de oudere ik. Echter, het eindigde in de witte kamer. Ik denk omdat de oudere ik eerst leefde in de toekomst. De witte kamer is het heden; de brug tussen de toekomst en het verleden. Het verhaal moest daar eindigen, omdat daar denk ik ons geluk ligt. Niet in de toekomst, of het verleden, maar in het nu.

Met dank aan: interviewer Hannie van Grol & Auteur J.N. Wille
Lees ook de recensie over dit boek.