Wie ik gisteren was

Een levensecht spel om in te schuilen voor het echte leven.

Als aan Yara wordt verteld wat er met haar aan de hand is, wil ze het liefst doen alsof ze dat niet heeft gehoord. Niemand wil tenslotte te horen krijgen dat hij of zij een chronische ziekte heeft. In Yara’s geval is dat CVS (chronisch vermoeidheidssyndroom). Een ziekte waardoor ze weinig energie heeft, snel moe is en altijd pijn heeft.

Yara wil niets weten van haar ziekte of de hulp die haar familie biedt en vlucht in het populaire spel Evol. In die wereld is ze niet ziek en ontmoet ze de knappe Amir. Terwijl Yara zich verliest in de virtuele mysteries van Evol Stad, ontmoet ze ook iemand in haar echte leven. En Finn wil juist buiten het spel tijd met haar doorbrengen.

“ ‘Yara, we begrijpen dat je er misschien nu niet over wilt praten, maar weet dat je altijd bij ons terechtkunt. Je hoeft dit niet alleen te doen.’
Alleen is goed. Sommige stappen moet je alleen nemen, omdat dat de enige manier is om erachter te komen waar je naartoe moet en wie je daarvoor moet zijn, ….” Pamela Sharon

Terwijl iedereen zich zorgen maakt om haar gezondheid, zal Yara moeten kiezen. Blijft ze zich verstoppen in het spel? Of is ze klaar om de realiteit tegemoet te treden?

Wie ik gisteren was van Pamela Sharon is een young adult boek waarin een realistische verhaallijn over een chronische ziekte wordt gecombineerd met een sci-fi-achtige verhaallijn over een slimme, zelflerende virtuele wereld.

Het spel Evol is goed neergezet en ik denk dat menig gameliefhebber zich daar graag in zou verliezen. Het is dan ook niet moeilijk om je voor te stellen dat Yara daarin wegvlucht, zeker niet wanneer ze meer betrokken raakt bij een personage in het spel. Pamela Sharon geeft ook iets duisters mee aan deze game. Hierdoor moet Yara niet alleen de realiteit, maar ook de schimmige kant van het spel onder ogen leren zien.

Alhoewel iedereen met een chronische ziekte de situatie anders zal beleven, zullen de meesten de grote lijnen van het verhaal waarschijnlijk wel herkennen. Pamela Sharon blijft weg bij groots en dramatisch, maar probeert juist een reële weergave van het verwerkings- en acceptatieproces neer te zetten. Hierdoor komt het verhaal op momenten echt behoorlijk binnen.

Wie ik gisteren was laat op integere wijze zien wat het hebben van een chronische ziekte betekent voor Yara en haar omgeving. Dat het niet alleen haar treft, maar ook de mensen die om haar geven. Dat iedereen dit op zijn eigen manier een plek geeft en dat niet iedereen dat evengoed kan. Yara verliest vrienden, maar ze behoudt de mensen die samen met haar willen onderzoeken wat er nog wel kan.

In dit boek van Pamela Sharon vormen een slim spel, een chronische ziekte, fijne vrienden en een warme familie de ingrediënten van een mooi young adult verhaal. Dit boek krijgt 4 sterren van mij.