Zonder titel

Kunst als middel om verdriet te verwerken!

In Zonder titel volgen we Joshua die het erg lastig heeft met de verdwijning van zijn vriendin Zivan. Beiden waren van kinds af aan onafscheidelijke vrienden en Zivan had een heel goede invloed op Joshua. Bij haar kon hij zijn wie hij wilde zijn en kon hij tot rust komen. Maar plots verdween ze … zomaar van dag op dag, zonder een enkel bericht achter te laten bleef Joshua in het ongewisse en probeert hij met haar – tevergeefs – in contact te komen.
Joshua is diep geschokt, eenzaam, verdrietig en verwerkt zijn verdriet in het maken van schetsen en tekeningen. Dan wordt hij door twee stoere klasgenoten Sergio en Dylan op de korrel genomen en is de maat vol voor Joshua. Op zijn eigen manier biedt hij weerstand aan hun pestgedrag terwijl zijn gedachten blijvend afdwalen naar ‘zijn’ Zivan. Wanneer hij te weten komt dat Zivan terug naar haar thuisland is waar ze zal worden uitgehuwelijkt aan een neef, stort zijn wereld in. Joshua deelt uiteindelijk zijn kopzorgen met de pestkoppen en zo worden ze toch nog vrienden.

Wanneer Zivan even terug naar Nederland komt, hoopt Joshua dat dit blijvend is. Zal Zivan Joshua deel laten uitmaken van haar verdere leven of maakt zij een hartverscheurende keuze?

Zonder titel is een heel confronterend, rechttoe-rechtaan boek dat recht uit het hart komt en gebaseerd is op het levensverhaal van twee buitengewoon inspirerende dames voor wie de schrijver een enorm groot respect heeft.
Het is een boek dat je als lezer niet onverschillig laat/kan laten. De beklijvende onderwerpen pakten mij bij de keel: vluchtelingen, integratie, uithuwelijken, pesten, vriendschap, vertrouwen, liefde, erkenning!

De auteur koos ervoor om het verhaal te vertellen vanuit de persoon van Joshua. Hierdoor leren we de hoofdpersoon door en door kennen en worden we deel van zijn gevoelens, zijn verlangens, zijn dromen en zijn emoties!

Het is een heel eerlijk en herkenbaar boek. Over de behandelde onderwerpen horen en lezen we – tot mijn grote spijt – bijna dagelijks! De auteur wist haarfijn de leefwereld van adolescenten neer te zetten: o.a. hoe zij denken, hoe zij reageren, hoe zij zich afzetten tegen de maatschappij, hoe zij de sociale media gebruiken en hoe zij omgaan met ‘problemen’. Maar daarnaast wist zij ook heel goed het specifieke taalgebruik van jongeren een prominente plaats te geven in het verhaal.

De uitlaatklep – tevens rode draad in dit boek – van Joshua is tekenen en schetsen. Kunst als manier om verdriet, pijn en zoektocht naar identiteit te gebruiken is een heel goede vondst van de auteur. Op deze wijze kan de hoofdpersoon zich zonder veel woorden toch diepzinnig uiten. Leuk dat de auteur naast het verhaal heel veel plaats liet om schetsen in het boek op te nemen. Deze schetsen vullen het verhaal naadloos aan en ik ben van mening dat ze mooi de emoties van Joshua uitdrukken. Een dikke pluim voor Martijn van der Linden die het boek van levendige, herkenbare en ontroerende illustraties in diverse stijlen voorzag!

Naast de zware onderwerpen liet de auteur ook plaats voor humor. Wat te denken van een klasuitstap naar het Rijksmuseum, waar enkele jongeren vooral geïnteresseerd blijken te zijn in naakten en hun mening luidop uitspuwen bij wat ze zien. Of de interactie tussen de vrienden tijdens het nemen van een tattoo.

De auteur heeft een heel rijke, fascinerende en vlotte schrijfstijl. Ze schreef dit boek neer in korte zinnen en met korte dialogen, wat mijns inziens vlot aansluit bij de leefwereld van de doelgroep 15+ en het verhaal ook heel veel vaart geeft. Ze schrijft met een goed inlevingsvermogen, beschrijvend en maakt gebruik van mooie metaforen.

Ik kan dit boek aan iedereen (YA en volwassenen) aanbevelen. Het kan de basis vormen om klassikaal of in een leesclub het beklijvende onderwerp van vluchtelingen en van uithuwelijken onder de aandacht te brengen en te bespreken.

Voor het aangrijpende no-nonsens verhaal, voor de mooie illustraties, voor de leuke taal waardeer ik dit boek heel erg graag met vijf sterren.