Over wezenloze zielen

Recensie Over wezenloze zielen door Sheila Vermeulen:
Nog lang en gelukkig?

Sieglinde groeit op in Flüstern, nabij de Flüsternsee. In het dorp is ze eigenlijk nogal een buitenbeentje. Ze is anders dan wat men gewend is van een jongedame. Omdat Sieglinde nooit een geschikte huwelijkskandidaat zal zijn, woont ze nog bij haar ouders.

Als er voor het nabij gelegen, oude en vervallen kasteel een dienstmeisje wordt gezocht, zien haar ouders dat als een goede kans voor Sieglinde en wordt ze daar naartoe gestuurd. Over het kasteel en zijn bewoners doen echter de vreemdste, en best wel enge, verhalen de ronde. Sieglinde kijkt dan ook niet echt uit naar haar nieuwe baan.

“De riviergeest richtte zich eindelijk tot haar, haar grijze ogen gevuld met medeleven en een vage angst.
‘Een meisje met haar als graan
en ogen als lentebladeren
begeleid door rivier en maan
zal duisternis bekoren ….. “-Merel de Keyzer

Maar wat er werkelijk gaande is in het kasteel, gaat ieders voorstellingsvermogen te boven. Waar is Sieglinde in hemelsnaam terechtgekomen?

In november 2020 heeft Dutch Venture Publishing het bijzondere boek met de mooie cover, Over wezenloze zielen van Merel de Keyzer, opnieuw uitgebracht.

Over wezenloze zielen leest een beetje als een ouderwets sprookje en begint dan ook met de overbekende woorden: Er was eens. Al snel zul je erachter komen dat het hier niet om een lieflijk sprookje gaat, maar om een sprookje met een best wel donkere inhoud. Het bevat een aantal duistere personages en ook het hoofdpersonage is geen equivalent van een lieftallige prinses.

Toch blijft de sprookjesachtige sfeer wel aanwezig, wat denk ik voor een deel te maken heeft met de manier waarop het boek geschreven is. Hierdoor zal het misschien niet ieders smaak zijn. Zelf heb ik de leesbeleving een beetje wisselend ervaren. Als er iets spannends gebeurde, zat ik er helemaal in, maar in de, soms wat lange, beschrijvende tussenstukken had ik daar wat meer moeite mee.

De cover van dit boek is erg mooi en sluit goed aan bij het verhaal. Hoe meer je ernaar kijkt, hoe meer je er op zult zien en ik denk zelfs dat niet iedereen de cover op dezelfde manier zal interpreteren. Dit, en het feit dat Merel de Keyzer geen doorsnee sprookje vertelt, vind ik de sterkste punten van dit boek.