Verlangende duisternis

Recensie Verlangende duisternis door Sheila Vermeulen:
Zal zijn duisternis haar licht laten doven?

Lauren kan geen rust vinden in haar nieuwe omgeving. Ze mag niet naar buiten, Mason negeert haar en Bryan kan ze niet meer vertrouwen. Niet nadat hij tegen haar heeft gelogen over zijn band met Mason. Dat zal ze niet snel vergeten. Inmiddels komen de muren in haar luxe gevangenis dan ook behoorlijk op haar af.

Desondanks probeert ze er wat van te maken. Maar net wanneer Lauren zich een beetje openstelt, wordt ze opnieuw geconfronteerd met de man die Mason is. Waarom denkt ze dat er iets zal veranderen? Dat hij misschien toch om haar geeft? Hij heeft haar tenslotte vaak genoeg duidelijk gemaakt dat daar in zijn wereld geen plaats voor is.

“Hij moest mijn verandering hebben opgemerkt. Hij koos er alleen voor om er niets mee te doen. Wat zowel verrassend als een verademing was. Ik deed alles wat hij van me verlangde, zonder weerwoord. In de tijd die we samen doorbrachten, voerden we een toneelstuk op.”-Hannah Hill

Terwijl ze zoekt naar manieren om zichzelf te beschermen, belandt Lauren opnieuw in een gevaarlijk spel met de man die niet tolereert dat er met hem wordt gespeeld.

Verlangende Duisternis is het tweede deel van de Duisternis serie, en pakt het verhaal vlak na het einde van Verwoestende duisternis op.

Opnieuw stap je in de relatie van Mason en Lauren, waarbij je zult merken dat deze aan het veranderen is. De disfunctionaliteit ervan is echter nog zeker niet weg. De zienswijze van Lauren en Mason is totaal verschillend, wat de nodige strijd op blijft leveren en tegelijkertijd een hoop frustratie, woede en verdriet veroorzaakt.

Van alle mannelijke hoofdpersonen die ik tot nog toe binnen dit genre ben tegengekomen, vind ik, als lezer, Mason de lastigste om te ‘omarmen’. Dat klinkt misschien een beetje negatief, maar dat is het niet per se. De eigenschappen van het personage dat de auteur met Mason heeft gecreëerd, maken een deel van het verhaal tot wat het is.

Soms vergeet je even dat Lauren weliswaar een volwassen vrouw is, maar ook nog erg jong. Hannah Hill lijkt daar ook een beetje mee te spelen. Op bepaalde momenten herinnert ze je ineens weer aan dat feit, bijvoorbeeld in de manier waarop ze Lauren laat reageren of met bepaalde zaken om laat gaan.

Hannah Hill heeft er niet voor gekozen om ineens een enorme draai te maken in dit boek. Ze laat de pijnpunten en de ongelijkheid in de relatie bestaan en maakt die tot een sterkte binnen het verhaal. Tegen het einde zie je een kleine verschuiving ontstaan, die niet alleen welkom is, maar ook op het juiste moment wordt ingezet. Om nog maar te zwijgen over de enorme cliffhanger die dat oplevert.

Verlangende duisternis van Hannah Hill is, net als het eerste deel uit de Duisternis serie, een spannend dark romance boek, maar (op een prettige manier) wel iets minder heftig dan het eerste deel. Ik geef dit tweede deel 4 sterren en ben benieuwd naar wat er nog allemaal zal gaan gebeuren.