Mijn schaduw is roze

Recensie Mijn schaduw is roze door Jolanda Kalkman:
De schaduw van mijn vader is heel erg blauw. Eigenlijk is de schaduw van iedereen uit mijn familie blauw. Behalve de mijne. Want mijn schaduw is anders. Mijn schaduw houdt van pony’s, boeken en roze speelgoed. Van prinsessen en van elfjes. Van dingen die “niet voor jongens” zijn. Mijn schaduw is niet blauw…hij is ROZE…

In mijn schaduw is roze wordt een heel belangrijk onderwerp bespreekbaar gemaakt. Namelijk dat het helemaal niet uitmaakt als je “anders” bent dan de anderen. Natuurlijk valt het helemaal niet mee, wanneer je bijvoorbeeld als jongen veel liever in een jurkje naar school gaat of als je als meisje de kriebels in je buik krijgt van andere meisjes. Toch heb je heel veel moed nodig om hier openlijk voor uit te durven komen. Maar wanneer je eenmaal de eerste stap hebt durven zetten en het tegen je klasgenootjes hebt durven vertellen, zul je merken dat je er zelf veel gelukkiger van wordt, ook al zal niet iedereen er even leuk op reageren. Onthoud dan één ding! “Als er iemand is die jou niet leuk vindt dan is die persoon een sukkel.”

Scott Stuart heeft met Mijn schaduw is roze een heel mooi en belangrijk prentenboek geschreven en getekend over genderidentiteit. Met eenvoudige woorden, een schaduw als symboliek van hoe je eigenlijk diep van binnen zou willen zijn en grote, kleurrijke illustraties weet hij dit onderwerp goed en duidelijk onder woorden te brengen. Zijn inspiratie is gebaseerd op zijn eigen zoon die net als de hoofdpersoon uit dit prentenboek liever “meisjesdingen” deed. Hij laat zien dat je er altijd mag zijn, hoe je ook bent. En dat je nooit bang hoeft te zijn dat je vader niet achter je zou blijven staan.

Door het voorlezen van dit prentenboek is het heel goed mogelijk om dit onderwerp al met jonge kinderen te bespreken. Zo leren kinderen dat ze niet bang hoeven te zijn om te zijn wie ze zijn, maar ook om anderen te accepteren, gewoon zoals ze zijn. Maar ook voor oudere kinderen is het fijn dat er boeken zijn die genderidentiteit bespreekbaar maken. Daarom hoop ik dat dit boek op elke basisschool aanwezig zal zijn en eruit zal worden voorgelezen. Zodat het alle kinderen helpt om te zijn wie ze zelf willen zijn!

Ik heb dit prentenboek aan mijn dochter (5) voorgelezen. Bij het zien van de cover was ze gelijk benieuwd naar het verhaal. Het viel haar gelijk op dat de schaduw van de jongen niet deed zoals de jongen deed. Dat de jongen in een jurk naar school ging, vond ze niet gek. Wel dat de vader daar zenuwachtig over was. Zij dacht dat hij boos op de jongen zou zijn. Gelukkig begreep ze al gauw dat dit juist helemaal niet het geval was, maar dat zijn vader zenuwachtig was over hoe de klasgenootjes zouden reageren op zijn zoon.

Bij de bladzijde waarop te zien was dat heel veel mensen zichzelf proberen te verstoppen achter hun eigen schaduw, kon ik haar heel goed uitleggen wat er nu precies wordt bedoeld.

Annechien: “Als ik een jongensshirt aantrek en een jongensbroek, dan ben ik toch niet gelijk een jongen?” Dat klopt. Het gaat om je gevoel dat maakt dat je een jongen of een meisje bent. Als er een jongen uit jouw klas in een jurk naar school komt, hoe zou je dat vinden? “Een beetje gek.” Zou je hem dan uitlachen? Hier denkt ze even over na. “Nee, dat niet hoor. Als hij liever een jurk aan wil, is dat toch ook goed.”

Praten over gevoel is op deze leeftijd best nog moeilijk. Maar praten over acceptatie is iets wat ze heel goed begrijpen. Ik ga dit prentenboek dan ook zeker aanraden op school, zodat het taboe al heel gauw doorbroken wordt en niemand zich meer achter zijn of haar schaduw hoeft te verstoppen!