De meisjes van mevrouw De Wit

In de greep van Loverboys.
Schrijnend beeld van de misstanden rond tienerpooiers

De meisjes van mevrouw De Wit verscheen al tien jaar eerder onder het pseudoniem Patricia Perquin. Het boek is opnieuw verschenen onder haar eigen naam Valérie Lempereur. Het verhaal is nog even onthutsend en schrijnend als tien jaar geleden. We lezen hoe minderjarige meisjes, soms zelfs al elf- of twaalfjarige, in handen van tienerpooiers vallen en daardoor beschadigd raken voor het leven.

Omdat Anita de Wit de situatie van heel dichtbij had meegemaakt, haar eigen dochter was eraan ten prooi gevallen en er bovendien weinig adequate hulp was voor hen, besloot ze zelf deze kansloze meisjes op te vangen en hun door middel van een luisterend oor en veel aandacht weer uitzicht te geven op een hoopvolle toekomst. Met haar eigen dochter, voor wie ze altijd klaar had gestaan, had ze het probleem van alle kanten meegemaakt. En dat liep van verkeerde hulp tot de schuld bij de slachtoffers leggen tot het tegen een muur oplopen van onbegrip, waardoor haar dochter steeds weer op het verkeerde pad terechtkwam.

In de maatschappij werd het probleem ontkend, de daders kregen vaak weinig of geen straf, terwijl de meisjes voor het leven getekend waren. Ze werden door hun pooiers gedrogeerd en mishandeld, zodat de meisjes geen weerstand konden en durfden te bieden uit angst voor nog meer geweld.

De meisjes van mevrouw De Wit staat vol schrijnende en onthutsende verhalen. Je houdt het niet voor mogelijk dat zulke praktijken bestaan en dat de daders vaak straffeloos verder kunnen gaan. Het leed van die meisjes is ongekend. Anita de Wit heeft zich over hen ontfermd en alles op alles gezet om hen te helpen, wat bij haar eigen dochter niet is gelukt.

Vanaf het begin van het boek blijf je gekluisterd aan je stoel zitten lezen, verbijsterd over zoveel mensonterend geweld. Dat Valérie Lempereur deze omstandigheden wereldkundig heeft gemaakt, is op haar conto bij te schrijven. Door Anita de Wit hebben enkele meisjes weer een toekomst gekregen, maar gezien het leed dat nog veel meer bestaat en verborgen is, wordt het tijd dat dit probleem de aandacht krijgt die het verdient.

De meisjes van mevrouw De Wit schreeuwt om een opvolger, zeker omdat er nog genoeg open eindjes zijn in dit boek, maar ook omdat de aandacht niet vaak genoeg gevestigd kan worden op deze misstanden.