Ik wil iet meer dat je papa tegen mij zegt

Een verhaal dat je bij de keel grijpt!

In deze autobiografische roman laat Ester van Joolen ons deel uitmaken van haar jeugdjaren en de trauma’s die ze in deze periode heeft opgelopen. Dit sloeg diepe wonden bij haar en uiteindelijk kon ze toch de stap zetten om alles wat van zich af te schrijven.

Om in het boek toch een kleine afstand te bewaren tot de feiten draagt de hoofdfiguur de naam Emma (=Ester). Uit de proloog die aan het verhaal voorafgaat, kon ik al opmaken dat dit boek een zeer pakkend en verscheurend boek zou zijn. De angst van een meisje dat luistert naar voetstappen op de traptreden en angstvallig de treden telt, greep mij al bij de keel. Als dit al zo pakkend is, wat zou het verhaal dan brengen?

Haar eerste trauma loopt Emma op in het kamertje van oom Henk. Emma weet niet wat haar overkomt als hij voor haar knielt, haar rokje omhoogduwt en haar slipje wegtrekt. Ze beseft dat het fout is en kan gelukkig wegvluchten. Op vierjarige leeftijd zegt haar vader tijdens een zeiltocht tegen Emma: “Ik wil niet meer dat je papa tegen mij zegt’. Door deze zin stort haar wereld in en stelt ze zich vragen zoals ‘Wat is er mis met mij?’ ‘Wat deed ik fout?’… vragen waar er geen antwoord op komt.

Wanneer haar vader en moeder beslissen om hun relatie te beëindigen, komt stiefvader Gijsbertus op de proppen. Deze man zal haar op een dag op de mond zoenen, later eisen dat ze naast hem in bed komt liggen en nog tig aantal foute zaken met haar uithalen die op het eerste gezicht onschuldig lijken, maar de basis vormden om meer foute dingen met Emma uit te halen.

Het boek is een opeenstapeling van feiten en gebeurtenissen uit haar leven.

Ester van Joolen koos ervoor om haar verhaal neer te schrijven met flashbacks. Zelf ben ik niet zo’n voorstander van deze schrijftechniek, maar voor dit boek is dit wel een goede keuze. Immers, Ester laat niet alleen haar verhaal door Emma horen, maar ze geeft ons tussendoor ook een inkijk in haar therapeutische sessies, in haar privéleven en professionele carrière. Haar verleden speelt regelmatig op en zorgt voor remmingen in haar handelen, in haar zijn.

De hoofdstukken kregen als titel steeds ‘Trede’ met een nummer en een korte zin. De nummering van deze hoofdstukken volgt niet op elkaar, wat bij mij het vermoeden doet rijzen dat Ester geen chronologische weergave van de feiten wou geven, maar ze neerschreef hoe ze in haar geheugen opkwamen.

De auteur heeft een heel vlotte, rechttoe rechtaan schrijfstijl. Zonder in detail te treden wordt er toch niets verhuld en is zij heel open over alles wat er ooit met haar gebeurde. Ondanks de foute feiten leest het verhaal vlot, verveelde het nooit en hakte het er soms wel erg in. Het is een boek dat je niet in één ruk uitleest; geregeld moest ik dit boek wegleggen en tot mij laten doordringen en de gebeurtenissen laten bezinken.

Ester van Joolen moet heel wat moed hebben gehad om haar gevoelens, haar gedachten op papier te zetten en de wereld deel te laten uitmaken van haar onverwerkte trauma’s.

Ik hoop dat dit boek Ester wat gemoedsrust geeft en toch laat inzien dat ondanks alles zij geen enkele fout heeft gemaakt, wat de mensen om haar heen ook mogen zeggen en/of denken. Haar jeugd werd beschadigd en dat is onomkeerbaar. Uit de grond van mijn hart hoop ik dat ze haar leven terug op de rails kan zetten en hoopvol kijkt naar de toekomst. ‘Laat het verleden voor wat het is, vergeten zul je nooit, vergeven evenmin, maar het mag niet op je blijven wegen.’

Dit boek moest geschreven worden en is maatschappelijk heel relevant, want hoeveel meisjes/vrouwen kampen met hetzelfde trauma en voelen zich daarover schuldig, vuil en minderwaardig? Ik hoop dat door dit boek andere ‘slachtoffers’ zich gesteund voelen en de kracht vinden om hun verhaal aan de juiste mensen te vertellen/onthullen.
Dit pakkende en aangrijpende levensverhaal waardeer ik graag met vijf sterren.