Dit soort kleinigheden

Recensie Dit soort kleinigheden door Jolanda Kalkman:

Bill Furlong heeft het best voor elkaar. Hij heeft werk als kolen- en houthandelaar, is getrouwd met Eileen en heeft vijf dochters. Je kunt van Furlong zeggen dat hij een echte familieman is. Maar dan moet hij op kerstavond 1985 nog een lading naar het plaatselijke klooster brengen. Wanneer hij de grendel van het kolenhok heeft weten af te schuiven, voelt hij dat zich iets of iemand in het kolenhok bevindt. Dan moet hij een beslissing nemen die zijn leven voor altijd zal veranderen.

“Ieder mens kreeg een bepaalde tijd toegemeten en bepaalde kansen toebedeeld,
en die kwamen niet terug. “

Dit soort kleinigheden is een ontroerende novelle, geschreven door Claire Keegan. Het boek is geheel fictie, maar het is wel gebaseerd op de Magdalen-wasserijen in Ierland. Hier werden “gevallen” meisjes onder dwang tewerkgesteld. Het ging om heel veel meisjes, naar schatting zeker 30.000. Zij moesten alles opgeven, hun pasgeboren kindjes werden hun afgenomen en velen kwamen om het leven. Pas in 1996 werd de laatste Magdalen-wasserij gesloten.

Een novelle is een verhaal van meestal 50 tot 100 bladzijden. Je moet als schrijver er dus voor zorgen dat je je lezer direct weet te boeien. Nou, dit is Claire Keegan heel goed gelukt. Vanaf de eerste bladzijde werd ik in het verhaal gezogen en ik moet zeggen dat ik het niet eerder naast mij neer kon leggen dan voor ik het uit had.

Ik leefde erg mee met de hoofdpersoon. Bill Furlong komt over als een familieman met een fijn leven waarin alles wel voort kabbelt. Maar langzaam wordt duidelijk dat niks is zoals het lijkt. Furlong komt op een punt in zijn leven waarin hij moet beslissen of hij weg moet kijken of juist moet handelen. Welke keuze hij ook maakt, hij weet dat de gevolgen erg groot zullen zijn.

Hiermee weet Claire Keegan je aan het denken te zetten. Want maakt jouw keuze je niet altijd indirect medeplichtig? Deze innerlijke strijd moet Furlong ook voeren en ik vind dat Claire Keegan dit heel goed heeft uitgewerkt en dat in zo’n beperkte hoeveelheid ruimte. Dat vind ik echt heel knap gedaan.

Wat ik mij afvraag, is of het boek ook net zo goed zou zijn geweest wanneer het drie maal zoveel bladzijden had gehad. Want ik had nu het gevoel dat ik het boek veel te snel uit had en nog geen afscheid van Furlong wilde nemen. Ook had ik best willen lezen welke consequenties zijn genomen beslissing had voor zijn toekomst. Aan de andere kant is, doordat het verhaal nu klein is gehouden, de impact denk ik veel groter. Claire Keegan wist mij namelijk echt te raken. Ze weet langzaam de sfeer in het verhaal te veranderen en dat voel je als lezer. Vooral de laatste woorden kwamen echt bij mij binnen en maakten dat ik het boek met een diepe zucht dichtsloeg. Een aanrader!