Geef me de moed

Recensie Geef me de moed door Jolanda Kalkman:

Karel en Corné kampen beiden met de gevolgen van hun chronische ziekte sarcoïdose, namelijk chronische vermoeidheid. Alleen gaan beide mannen hier heel anders mee om.

Karel probeert zo goed als hij kan zich in te zetten voor zijn werk, maar als hij thuiskomt, is hij steeds doodop en wil hij maar één ding: slapen. Zijn vrouw Jantine krijgt hierdoor steeds meer het gevoel dat hij haar verwaarloost en vraagt zich steeds meer af, of ze nog wel gelooft in een toekomst samen.

Corné daarentegen probeert zijn leven zoveel mogelijk aan te passen aan zijn vermoeidheid. Een partner past hier niet bij, omdat hij vindt dat hij dit een vrouw niet aan kan doen. Totdat hij Martien tegenkomt. Zij maakt gevoelens bij hem los en hij bij haar, en dat terwijl Martien zelf niet meer in de ware liefde gelooft.

In de roman Geef me de moed lees je hoeveel de gevolgen van een chronische ziekte invloed hebben op het leven van de patiënt en zijn of haar gezin, partner, familie en vrienden.

Simone Foekens laat met dit boek heel duidelijk zien hoe verschillend iedereen met (de gevolgen van) een chronische ziekte omgaat. Ik vind het mooi dat ze daar door middel van deze roman uitgebreid bij stilstaat. Juist omdat dit heel veel voorkomt en je er maar weinig over leest.

Ik vind het ook erg goed dat ze geschreven heeft vanuit het fictiegenre en het een roman is gebleven. Dat ze niet op de medische kant is ingegaan is een goede keuze geweest. Je kunt je je als lezer daardoor goed in de hoofdpersonen inleven.

Wat mij opviel aan de schrijfstijl van Simone Foekens, zijn de vele details die ze beschrijft, waardoor er weinig overblijft voor de fantasie van de lezer. Ik vond dit trouwens niet erg of storend. Daarvoor leefde ik te veel met de personages mee.

Het boek is met net iets meer dan 200 bladzijden niet heel dik, maar voor dit verhaal is dat genoeg, omdat ik denk dat er anders te veel herhalingen in het boek zouden komen.

Een trap oplopen blijft voor de mannen te vermoeiend, net als een lange autorit zelf rijden. Gelukkig blijkt er in het leven van beide mannen wel iemand te zijn die hun voldoende moed geeft om door te gaan. Een passender titel kon dit boek dus niet dragen.