Aquitanië, land van water

Recensie Aquitanië, land van water door Hannie van Grol:
Een aantal jaren uit het leven van een sterke vrouw

Eleonora is 13 jaar oud, als haar vader op weg naar Compostela onder verdachte omstandigheden overlijdt. Het is het jaar 1137 en Eleonora besluit wraak te nemen. Ze is hertogin van Aquitanië en door te trouwen met de zoon van de koning van Frankrijk, wordt ze ook koningin van Frankrijk en haar man hertog van Aquitanië. Op hun huwelijksdag overlijdt de vader van Lodewijk op dezelfde wijze als haar vader gestorven is. Wie zit hierachter?

Als tweede verhaallijn lezen we over een jongen die al tientallen jaren eerder door zijn vijf moeders achtergelaten is in het bos. Hij overleeft, houdt zich schuil en gaat uiteindelijk een belangrijke rol spelen in het boek, samen met Lodewijk en Eleonora. Met z’n drieën dragen ze het verhaal. Daarnaast komen er heel veel personages en gebeurtenissen voor in het boek, waardoor het niet altijd even gemakkelijk is om de grote lijn vast te blijven houden.

Eleonora krijgt al op jonge leeftijd grote verantwoordelijkheden. Ze is een slimme vrouw die probeert door allerlei intriges haar macht te laten gelden. Haar leven speelt zich af in koninklijke kringen, waarin wraak, bedrog en strijd voortdurend een rol spelen. In de verantwoording achter in het boek legt de auteur uit dat ze maar een relatief korte periode uit Eleonora’s leven beschreven heeft en dat er na deze fase nog een groot gedeelte van haar leven onbesproken bleef. Het is duidelijk dat de schrijfster de biografie van Eleonora uitgebreid heeft bestudeerd.

Door de vele namen leest het boek Aquitanië niet altijd even gemakkelijk. Ook dat sommige personen met meerdere namen aangeduid worden, brengt hier en daar verwarring. Het verhaal bestaat uit veel korte hoofdstukken. Boven ieder hoofdstuk staat in welke tijd we dan zijn aanbeland en vanuit welk perspectief verteld wordt. Wat bijzonder is om te lezen zijn de gebruiken en rituelen, de wreedheden en konkelarijen die veelvuldig voorkwamen in de twaalfde eeuw. Het geeft een goed overzicht van het leven in die tijd, al speelt het zich wel af in de hogere kringen. Over het gewone volk komen we weinig te weten.

De schrijfstijl van Eva García Sáenz de Urturi imponeert. Ze heeft een prachtige poëtische manier van schrijven. In de trilogie van De Witte Stad die ze hiervoor schreef, had ze al veel indruk gemaakt hiermee. Daarin maakte ze al gebruik van verhaallijnen uit het heden en het verleden. In dit boek richt ze zich alleen tot de historie, het verhaal van Eleonora, dat gebaseerd is op feiten gemengd met een portie fictie. De spanning die in de trilogie zo mooi opgebouwd werd, blijft in dit boek wat achter. Wie van historische romans houdt in een prachtige stijl met veel ware feiten, zal in dit boek zeker aan zijn trekken komen.