Een volmaakte eenheid

Dit verhaal loopt van juli 1848 tot maart 1850 en speelt tijdens de slavernijperiode in de zuidelijke Amerikaanse staten. Het was de periode waarin velen in Amerika hun geluk kwamen beproeven in de hoop een beter leven te hebben en fortuin te kunnen maken. Henry O’Toole ontvluchtte het door hongersnood geteisterde Ierland en kon in het beloofde land aan de slag als rondtrekkende smid.

Hij komt terecht op katoenplantage Jubilee waar hij in contact komt met zowel plantage- als huisslaven. Hij geraakt in de ban van de mooie zwarte dienstmeid Sarah. Sarah beantwoordt zijn liefde waarbij hun verlangens alsmaar groter worden, maar hun ‘geheime’ ontmoetingen zijn niet zonder gevaar.

Een volmaakte eenheid, het debuut van Tammye Huf, is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van haar betovergrootouders, pakte mij onmiddellijk in en greep mij echt bij de keel.

Vanuit het oogpunt van Sarah, Henry en Maple wordt het verhaal verteld en pagina na pagina wordt de lezer meegesleurd in het ongelooflijke liefdesverhaal tussen een zwarte slavin en een vrije blanke man. In die tijden was het ongezien en ondenkbaar dat een blanke een vaste relatie had, laat staan zou huwen met een donkerkleurige vrouw en werd er te pas en te onpas met de bijbel gezwaaid waarbij blanke meesters veelal een eigen interpretatie verkondigden die in hun ‘waarden’ werd ingepast.

De auteur heeft mijns inziens op pakkende manier, maar toch heel sereen de Amerikaanse slavernij een beeld gegeven, waarbij meedogenloze witte meesters de zweep niet spaarden en de ongelijkheid tussen blank en zwart evenmin uit de weg wordt gegaan. Ik verbaasde mij over het feit dat tussen slaven onderling een rangorde bestond en slaven elkaar het leven zuur maakten om in de gunst van de witte meesters te komen. Wat mij vooral frappeerde, was het feit dat de blanke meesters de zwarten als minderwaardig beschouwden, maar toch niet te beroerd waren om met slavinnen het bed te delen en met hen nakomelingen verwekten die vervolgens binnen de ‘slavengemeenschap’ het hard te verduren kregen.

Tammye Huf heeft een heel vlotte pen en haar beschrijvende schrijfstijl nodigt uit om het boek in één ruk uit te lezen.
Op de cover prijkt een zwarte vrouw die in diepe gedachten verzonken is, maar met een verwachtingsvolle blik naar de hemel kijkt.

In het boek werd een interessant plannetje opgenomen van plantage Jubilee, zodat je als lezer een goed beeld krijgt hoe een plantage georganiseerd was.

Dit boek is meer dan een verhaal over een verboden liefde: het is een verhaal over wilskracht, doorzetting en vertrouwen. Het boek zette mij ook aan het denken en ik kan niet anders dan besluiten dat in onze 21e eeuw er nog steeds te veel onderscheid gemaakt wordt tussen blanken en anderskleurigen en niet iedereen de kansen krijgt die men verdient. Is iedereen in onze huidige maatschappij wel zo vrij als zou moeten?

Dit meeslepende historische verhaal met een boodschap van liefde waardeer ik graag met vijf sterren.