Het strand van de verloren schatten

Recensie Het strand van de verloren schatten door Jolanda Kalkman:
Laura Callaway loopt dagelijks langs de kustlijn van Noord Cornwall, op zoek naar aangespoelde schatten die ze probeert bij de eigenaars terug te bezorgen of bij de nabestaanden. Soms kan ze er iets van verkopen na netjes een jaar en een dag gewacht te hebben, voor het geval er een eigenaar zich kwam melden. Met het kleine beetje geld kan ze bijdragen aan haar levensonderhoud. Ze woont in bij Oom Matthew en zijn vrouw Bray, een afstandelijke en kille vrouw, en haar dochter Eseld, inmiddels alweer acht jaar. Maar toch voelt ze zich nog altijd een buitenstaander. Haar grootste wens is het graf van haar vader en moeder in Jersey te bezoeken.

“Soms vraag ik me af hoe ik hier in Cornwall ben beland, zo ver van mijn ouderlijk huis. Ik voel me een verschoppeling, stuurloos op het getij door de dood van mijn ouders lang geleden, en vol vragen. Is er een plan in dit alles?”-Julie Klassen.

Op een avond is het vreselijk noodweer. Laura is samen met Newlyn, de dienstmeid, onderweg naar huis, wanneer ze in de verte een schip in nood zien. Ze horen een stem roepen: “Schip, ho!” Newley herkent de stem van haar vader. Snel gaan de twee vrouwen naar de haven. Het is inderdaad meneer Dayers die met zijn vissersboot bij het schip probeert te komen om de bemanning in veiligheid te brengen. Maar de stroming is te sterk en de boot slaat om. Gelukkig weet meneer Dayers de kust terug te bereiken. Dan zien ze een hand van een van de bemanningsleden van het schip en het lukt meneer Dayers hem uit het water te halen. Newley ontfermt zich over haar vader en Laura over de man. Maar Tom Parsons, een beruchte stranddief en smokkelaar, probeert haar te beletten dat ze de man helpt. Laura is echter vastberaden en besluit de man mee naar huis te nemen om hem daar te verzorgen. Maar weet ze eigenlijk wel wie ze in huis heeft genomen en is de man wel degene die hij zegt dat hij is?

“Weer sloeg hij zijn ogen neer en dacht hij zorgvuldig na voordat hij antwoord gaf. Toen zei hij langzaam en zorgvuldig articulerend: Alexander Lucas…”-Julie Klassen.

De romans die Julie Klassen schrijft, spelen zich af in de negentiende eeuw en in Engeland. In het strand van de verloren schatten neemt ze je mee op een reis naar North Cornwall en de echt bestaande plaatsten Padstow, Trebetherick en Rock. Aan de kust van deze gebieden hebben in het verleden veel schipbreuken plaatsgevonden.

De boeken van Julie Klassen zijn echte romans. Maar wel met een vleugje waargebeurde geschiedenis erin. Elk hoofdstuk begint met een klein stukje schuingedrukte tekst met een feit of een weetje en de bron. Het leuke is dat deze feiten of weetjes in dat hoofdstuk terugkomen. Ze zijn dus echt in het verhaal verwerkt.

Ik heb erg genoten van het boek. Ik heb in het verleden al eerder boeken van Julie Klassen gelezen. Het fijne aan haar boeken vind ik, dat ik lekker weg kan dromen bij het verhaal. Het is net alsof ik even terug in de tijd ga en samen met Laura over het strand loop, op zoek naar bijzondere vondsten. Ook kan ik erg genieten van de romantiek. Je voelt de aantrekkingskrachten tussen de verschillende personages. Alleen blijft het wel allemaal erg braaf. Daarin mag ze van mij soms best een stapje verdergaan.

Personages zoals Tom Parsons en François LaRoche, beide de slechteriken in het verhaal, zorgen ervoor dat er ook spanning in het verhaal zit. Julie Klassen geeft ook niet alles in één keer weg, waardoor het als lezer gissen is hoe het verhaal in elkaar zal zitten. Dit is fijn, omdat het ervoor zorgt dat het boek niet saai wordt. Soms weet ze je goed op het verkeerde been te zetten!

De schrijfstijl van Julie Klassen vind ik erg prettig. Het verhaal leest alsof je er zelf bij bent. Doordat er gebruik wordt gemaakt van woorden die passen bij het tijdsbeeld van de negentiende eeuw, waan je je ook even in die tijd.
Wel komen er veel Engelse namen van personages voorbij en worden voor- en achternamen afwisselend gebruikt. Hierdoor wist ik soms even niet meer wie wie was, zeker na een onderbreking tijdens het lezen.

Het verhaal is vooral geschreven vanuit het “heden”. Maar soms krijg je een kijkje in het verleden. Hierdoor vallen alle stukjes op zijn plaats en worden genomen beslissingen duidelijk. Niet alleen voor de lezers, maar ook voor Laura. Want haar belangrijkste vraag bleef toch waarom haar ouders hadden besloten haar alleen achter te laten in Engeland en samen naar Jersey te reizen om daar voor haar moeders zus te zorgen. Een reis die haar zo geliefde ouders met de dood moesten bekopen. Wanneer Laura antwoord vindt op deze vraag, stromen bij haar de tranen over haar wangen en zit je zelf als lezer met een brok in je keel. Je bent dus gewaarschuwd!

Het strand van de verloren schatten is een heerlijke roman, gebaseerd op historische feiten, die je meeneemt naar Engeland in de negentiende eeuw. Een must read voor iedereen die van dit gene houdt! Want wanneer je er eenmaal in begint te lezen, kun je het boek maar moeilijk naast je neer leggen.

“Hij drukte zijn lippen op de hare en legde haar het zwijgen op met een kus. Even verstilde ze van verbazing, toen kuste ze hem terug en wenste dat het geen afscheidskus was.”-Julie Klassen.