Het torentje van Adelheid

Recensie Het torentje van Adelheid door Jolanda Kalkman:

Het is zomer 1833. Johan Rudolf Thorbecke is onderweg naar de familie Solger. Weduwe Henriette en hij hebben al tijden een uitgebreide briefwisseling. Thorbecke ervaart deze briefwisseling als een hecht vriendschappelijk contact, ondanks dat Henriette soms haar fantasieën en dromen met hem deelt en zelfs een beetje met hem flirt. Maar het is haar jongste dochter Adelheid op wie hij zijn oog op heeft laten vallen. Als vierjarig meisje zat zij al op zijn schoot, roepend later met doctor Thorbecke te gaan trouwen om koning van Nederland te worden. Adelheid is op het moment nog maar zeventien en om met haar te mogen trouwen moet Thorbecke nog twee jaar wachten.

Het torentje van Adelheid is een mooie historische roman, geschreven door Marja Visscher. Het verhaal gaat over een bijzondere liefde van een groot man, Thorbecke, die in Nederland een groot staatsman is geworden. Je stapt zijn leven in wanneer hij 34 jaar oud is. Al direct is duidelijk hoeveel hij om Adelheid geeft. Een buitengewone liefde, die gedurende zijn leven alleen maar sterker is geworden. Thorbecke groeit uit tot een belangrijk staatsman. Hij was tot drie maal toe de minister van Binnenlandse Zaken. Maar deze politieke successen had hij misschien wel nooit bereikt zonder zijn bijzondere vrouw, Adelheid.

Ik heb al veel boeken van Marja Visscher gelezen. Wat ik zo fijn vind aan haar boeken, is dat ze een mooi stukje geschiedenis verwerkt in haar verhalen. Zo ook in het torentje van Adelheid. Meestal zijn haar boeken echte romans, met veel dialogen tussen de hoofdpersonen. Dit boek is wat dat betreft een tikkeltje anders. Je leest zeer uitgebreid over alles wat Thorbecke samen met Adelheid meemaakt. Een leven dat zeker niet over rozen gaat. Het boek voelt een beetje aan als een documentaire. Er komen relatief weinig dialogen in voor. Het is dus meer vertellend geschreven en dan vooral vanuit de hij-vorm. Maar doordat Marja Visscher een prettige en laagdrempelige schrijfstijl heeft, leest het zeker niet onplezierig en wordt het verhaal nergens te saai of word je overladen met feiten. Dat maakt Marja Visscher dan ook tot een zeer goede romanschrijfster.

Wat ik erg mooi naar voren vind komen, is de bijna onuitputtelijke liefde die Thorbecke voor zijn vrouw Adelheid voelt. Tot op hoge leeftijd blijft hij Adelheid aanspreken als “mijn zoet Madonnaatje, mijn zoet hartje en mijn zoet engelachtig wijfje.”

Helemaal in het begin lees je dat Thorbecke een onpeilbaar karakter heeft. Als lezer herkende ik dit niet echt terug. Misschien alleen aan het einde, wanneer Thorbecke door verdriet verscheurd is en zijn kinderen hem maar moeilijk kunnen bereiken. Maar verder vind ik het eigenlijk best een prettige man om over te lezen en was het meer Henriette die ik niet goed kon peilen.

Het personage van Adelheid vind ik ontzettend goed uitgewerkt. Ze heeft in haar jonge leven grote stappen moeten maken. In het begin is ze een romantisch meisje, dat droomt over een sprookjeshuwelijk. Maar eenmaal getrouwd en moeder ontdekt ze dat ze veel meer wil. Ze maakt zich op bijzondere wijze de Nederlandse politiek eigen en is daardoor sterk betrokken bij de politieke loopbaan van Thorbecke. Dit is toch wel heel bijzonder voor een vrouw uit die tijd. Ik vind het dan ook heel terecht dat dit boek haar naam heeft als titel. Zo is deze roman een mooi eerbetoon geworden aan deze twee liefdevolle mensen, die zonder elkaar nooit dit stukje Nederlandse geschiedenis hadden kunnen maken. Een aanrader om te gaan lezen.