De man die twee keer doodging

Recensie De man die twee keer doodging door Hannie van Grol:
De hoogbejaarde speurneuzen van De moordclub zijn terug. Britse humor in thrillervorm

Richard Osman is televisieproducent en -presentator. In 2020 kwam zijn eerste boek De moordclub (op donderdag) uit en het werd meteen het bestverkochte boek in Engeland dat jaar. De man die twee keer doodging is het vervolg hierop. Iedere donderdag komen in het restaurant van een verzorgingstehuis in Coopers Chase onder het genot van enkele flessen wijn vier bejaarden bij elkaar. Ze bespreken cold cases en proberen alsnog de dader te vinden.

Deze donderdag wachten ze in spanning af wat Elizabeth hun voor gaat schotelen, maar Elizabeth is er met haar gedachten niet bij. Ze heeft een brief gekregen van haar voormalige echtgenoot Douglas die volgens de berichten destijds allang dood en begraven was. Elizabeth weet wel beter, hij werkt nog steeds voor de Engelse inlichtingendienst vanwege een zaakje met twintig miljoen aan gestolen diamanten. Samen met haar drie vrienden van de moordclub, Joyce, Ibrahim en Ron, gaat ze op onderzoek uit. Maar dan wordt Douglas vermoord en wordt de moordclub zelf doelwit van de diamantenjagers.

Tegelijkertijd met deze zaak spelen er andere gebeurtenissen door het verhaal heen en dat maakt dat de rode draad niet altijd makkelijk vastgehouden kan worden. Zeker de eerste helft van het boek doet verwarrend aan. Een pre zou wel zijn om eerst het voorafgaande deel te lezen, want dan zijn de vier leden van de moordclub al enigszins bekend. Als je alleen het tweede deel leest, word je geconfronteerd met veel nieuwe personages. En dat maakt het lastig het verhaal te blijven volgen. Ook laat de auteur de personages heel veel uitweiden en allerlei details opvoeren. Soms hebben ze nog met het verhaal te maken, maar vaak voegen ze niets toe.

De schrijfstijl van Richard Osman is prima te volgen. Al met al is De man die twee keer doodging een vermakelijk verhaal, hoewel we zeker ook met een thriller te maken hebben. Misschien is een whodunnit een betere typering. Het verhaal zit vol met de bekende Britse humor, droog maar wel scherpzinnig. Het karakteriseren van de de vier hoofdpersonen is prima gelukt. Je krijgt een duidelijk beeld van hen en Joyce neemt daarin een bijzondere rol in. Ze maakt een naïeve indruk in haar dagboekfragmenten, maar geeft daarnaast blijk van een goed inzicht in de beweegredenen van de criminelen.

De man die twee keer doodging is een mix van langdradige gedeeltes en vermakelijke fragmenten met de nodige humor erin verwerkt. De uiteindelijke ontknoping is verrassend te noemen. Al met al zorgt dit boek voor een aantal vermakelijke leesuurtjes.