Ode aan het leven

Droomwereld
Het verhaal begint met een nachtmerrie, waarin een oudere ik zich belaagd voelt door de jongere. Om de nachtmerries op te laten houden besluit deze ‘geest’ in de droom contact te maken met haar jongere ik om de nachtmerries te laten stoppen. Dat dit resultaat heeft gehad, blijkt al uit de inleiding:
‘Dat wonder deel ik, omdat het van ons allemaal is.’

In een vlotte vertelling volgen we in 9 hoofdstukken de dromen, herinneringen, angsten en depressies van de jongere persoon. De gedeeltes vanuit de jongere ik worden in cursief weergegeven. Zo krijgen we een inkijkje in de belevingswereld van beiden. We lezen hoe de oudere ik, als geest, contact probeert te maken met de jongere ik. Daarbij verloopt het verhaal niet helemaal logisch, want het blijkt voor de geest wel mogelijk te zijn om door dekens en personen heen te gaan, maar door deuren lopen behoort niet tot de mogelijkheden.

‘De deur raakt mijn achtervoet, vlak voordat jij hem dicht kan doen. Je kijkt achterom. Ik houd mijn adem vast. Verdwaasd kijk je naar de deur. Een paar keer beweeg je hem heen en weer, wat soepel gaat. Nog even kijk je naar de scharnieren. Dan doe je hem dicht en loop je de gang op. Ik volg je.’ – J.N. Wille.

We worden deelgenoot gemaakt van de depressieve en suïcidale gevoelens van de jongere ik en de gevolgde therapieën om weer grip op het leven te krijgen. De oudere ik probeert op allerlei mogelijke manieren invloed uit te oefenen, wat soms lijkt te lukken. De schrijfstijl is beeldend, vlot en toegankelijk. Jammer is dat er uitdrukkingen in voorkomen, die niet goed gebruikt zijn. Een ‘verdorren’ landschap is een van die woorden. Een kritische proeflezer had deze fouten er van tevoren uit kunnen halen, waardoor het boek aan kwaliteit zou winnen.

Ieder hoofdstuk wordt voorafgegaan door een korte beschrijving van een inzicht in de droomwereld, wat het verhaal aantrekkelijker maakt en verduidelijkt. Ook de benadering van een jongere én een oudere ik tegelijkertijd is heel origineel te noemen. Maar de onderbreking halverwege Ode aan het leven waarin de lezer rechtstreeks aangesproken wordt, doet geforceerd en belerend aan.

Ode aan het leven is een verhaal dat op een originele manier verteld wordt, dat nieuwsgierigheid oproept naar verder werk van de auteur. De hoopvolle boodschap die eruit spreekt, kan voor velen een hart onder de riem betekenen:
‘De pijn die me leerde wat dankbaarheid is.’