De kinderen van Villa Emma

Een waargebeurd verhaal over moed, veerkracht en menselijkheid

Samen met veertig Joodse kinderen is de jonge Natan op de vlucht voor de nazi’s. Met de trein reizen zij o.a. over Hamburg en Wenen om uiteindelijk het kleine station van Nonantola in Italië te bereiken. In dit dorp worden ze sceptisch ontvangen om uiteindelijk ondergebracht en opgevangen te worden in een verlaten villa, waar ze hopelijk verlost zijn van de onmenselijke behandelingen van de Duitse bezetter.

Natan mist zijn familie maar tracht zich ondanks alles toch te handhaven tussen zijn lotgenoten en dat lukt hem wonderwel. Soms ziet hij in zijn geheugen keer op keer de beelden van zijn vader die uit hun huis werd gesleurd en weggevoerd, wat hem heel onrustig en verdrietig maakt. Wat niemand voor mogelijk hield, gebeurt toch: de nazi’s trekken Italië en het dorpje binnen. De kinderen moeten zo snel als mogelijk onderduiken en krijgen hiervoor hulp uit onverwachte hoek: de dorpsbewoners nemen het voor hen op. Uiteindelijk kunnen ze vluchten naar het vrije Zwitserland.

‘De kinderen van Villa Emma’ is een heel aangrijpend, pakkend en waargebeurd verhaal, waar ik mij als lezer onmiddellijk kon inleven in de situatie van Natan en zijn lotgenoten. Ongelooflijk wat een wilskracht deze jonge mensen hadden, hun lot droegen en steeds bleven ijveren voor hun vrijheid. Mooi om te lezen was dat de meesten hun talenten konden aanwenden en dat Natan heel graag met de lokale bevolking contacten legde, probeerde hun namen te onthouden en zelfs met hen in gesprek probeerde te gaan. Het bleek dat hij een heel goed taalgevoel had, zich met verschillende talen uit de slag kon trekken en zijn medevluchters hier ook van liet meegenieten.

De auteur koos ervoor om het verhaal vanuit het standpunt van Natan te vertellen. Al heel snel heb je als lezer een goed beeld van Natan, maar ook van de randfiguren en weet je vrij vlug wie leiders, meelopers en profiteurs zijn. De reis van deze kinderen naar en door Italië werd heel goed beschreven. Ivan Sciapeconi heeft een heel vlotte beeldende en beschrijvende schrijfstijl en weet heel wat vaart in het verhaal te steken. Ik kon mij o.a. het ongeloof, de angst, de weerzin van Natan, van zijn ouders en van zijn medevluchters voor de geest halen, voelde en leefde met hen mee en ging volledig op in het verhaal.

Ik vond het mooi dat de auteur ook aandacht had voor de Joodse cultuur en leefgewoonten.
Uit het boek blijkt dat wanneer de nood het hoogst is, er steeds wel iemand is die voor een ander in de bres springt, de ogen opent van anderen en een hele gemeenschap kan aansporen om een minderheid te helpen en in veiligheid te brengen. Vriendschap, solidariteit en wilskracht zijn enkele kernwoorden die in dit verhaal geen utopie zijn.

Dit indrukwekkende boek met een voor mij onbekend stukje geschiedenis raakte mij meermaals. Het ongelooflijke, verrassende, meeslepende en tot de verbeelding sprekende verhaal waardeer ik heel erg graag met vijf sterren.
Xander uitgevers