Het boek van verloren namen

Recensie Het boek van verloren namen door Jolanda Kalkman:
In 1942 hielp Eva Joodse kinderen te ontsnappen aan de razzia’s. Nu is zij de enige die het geheim van hun identiteit kan ontrafelen.

Zestig jaar na WOII ziet Eva Abrams een foto in de krant die direct haar aandacht trekt. Het is de afbeelding van het boek waarvan ze dacht dat hij voor altijd verdwenen zou zijn geweest. Maar nu is iemand op zoek naar de rechtmatige eigenaar. Eva kan de gedachte aan haar boek niet meer loslaten. Want in dat boek, dat vol geheimen staat, hoopt ze dat ene antwoord te vinden waarnaar ze al die jaren al naar op zoek was.

In Het boek van verloren namen lees je over het leven van Eva, Joods, 25 jaar en geboren in het mooie Parijs. Maar haar leven verandert totaal wanneer ze op een avond ziet hoe haar vader door de Duitsers mee wordt genomen tijdens een enorme razzia. Ze is dan net met haar moeder aan het oppassen op de kinderen van een buurvrouw. Deze ingrijpende gebeurtenis verandert direct het hele leven voor Eva. Met wat hulp komen ze in Aurignon terecht. Vanuit die plaats worden kinderen opgevangen en geholpen om in Zwitserland te komen. Hiervoor hebben de kinderen wel een nieuw persoonsbewijs nodig. Wanneer Eva gevraagd wordt om te helpen met het vervalsen van de documenten, besluit ze dit te doen. Ze blijkt er heel erg goed in te zijn! Toch heeft ze veel moeite met het gevoel dat ze de kinderen hun identiteit afneemt. Zo ontstaat het idee voor het boek van verloren namen, zodat hun identiteit niet voor altijd gewist zal worden.

“Ze zijn ons aan het uitwissen, en wij helpen ze.” – Kristin Harmel

Het is schrijfster Kristin Harmel opnieuw gelukt om met Het boek van verloren namen een schitterende oorlogsroman te schrijven! Dit is haar vijfde oorlogsroman en hopelijk zeker niet haar laatste, omdat het stuk voor stuk pareltjes zijn om te lezen. Voor haar boeken doet Kristin Harmel veel onderzoek naar de geschiedenis en wat er zich allemaal heeft afgespeeld. Ondanks dat het verhaal fictie is, zijn ze wel gebaseerd op waargebeurde verhalen van mensen die net als Eva, duizenden onschuldige levens hebben weten te redden. Met dit in je achterhoofd komt het verhaal heel realistisch over.

Vanaf de eerste bladzijde werd ik in het verhaal gezogen en kon ik het boek maar moeilijk naast mij neerleggen. Het overgrote deel speelt zich af in het verleden, 1942. Af en toe springt het verhaal naar het jaar 2005. Dit gedeelte is vanuit de ik-vorm geschreven. Hierdoor is het verhaal extra persoonlijk geworden en kom je als lezer heel dicht bij de hoofdpersoon, Eva. Het verhaal heeft alles wat je van een oorlogsroman kan verwachten: spanning, moed, verraad, hoop en een vleugje romantiek. De prettige schrijfstijl zorgt ervoor dat je vlot door kunt lezen. Daarnaast ziet het boek er ook mooi verzorgd uit, met de extra flappen op de omslag en de versieringen bij de hoofdstukken.

Kristin Harmel heeft mij met Het boek van verloren namen weten te ontroeren. Tegen het einde zat ik met een brok in mijn keel te lezen. Het is alsof je het verhaal vanuit Eva zelf meemaakte en dat vind ik ontzettend knap gedaan.

Mensen zoals Eva wisten met hun goede daden en met gevaar voor eigen leven, de wereld toch een beetje beter te maken. Dankzij schrijvers zoals Kristin Harmel worden dit soort waargebeurde verhalen van generatie op generatie doorgegeven. Zo’n boek verdient natuurlijk alle 5 de sterren.