Het landhuis aan het Front

Recensie Het landhuis aan het Front door Jolanda Kalkman:
De Tweede Wereldoorlog, een verlaten landgoed en een onmogelijke liefde…

Paul Bauer is inmiddels veertig en chirurg bij het Duitse leger, wanneer hij in de winter van 1941 opdracht krijgt om een veldhospitaal op te zetten in het landhuis van de Russische schrijver Tolstoj. Als vijftienjarig jongetje had Paul Tolstoj’s boek Oorlog en Vrede gelezen. Hij kon het dan ook bijna niet geloven dat hij nu precies op deze plek terecht was gekomen. Maar veel tijd om hierover na te denken krijgt hij niet, want al gauw stromen de zwaargewonde soldaten het landhuis binnen.

Wanneer de Duitsers het landhuis binnenvallen, blijkt het niet verlaten te zijn. Katerina Troebetzkaja probeert samen met haar personeel het huis intact te houden. Ze is dan ook niet van plan om te vertrekken, ondanks dat ze een grote hekel aan de Duitsers heeft. Toch bloeit er iets op tussen Paul en Katerina. Maar wanneer de oorlog steeds dichterbij komt, staan de twee voor een onmogelijke keuze.

Het landhuis aan het front is een mooie roman die leest alsof je een film kijkt. Het decor waarin het verhaal zich afspeelt, wordt tot in detail verteld. Wat echt heel goed naar voren komt, is de ijzige kou. Langzaam maar zeker verandert het landschap en wordt het bedekt onder een dikke laag sneeuw. En daarbij dalen de temperaturen tot dik onder de -40 graden. De Russen zijn wel bekend met deze kou en kunnen zich er goed op kleden. Het Duitse leger daarentegen heeft een groot tekort aan warme kleding en goede laarzen.

Toen ik in het boek begon, vond ik het behoorlijk lastig om alle personages uit elkaar te houden. Vanaf de eerste pagina’s maak je kennis met zo veel mannen, dat het in het begin echt lastig is om te weten wie wie ook alweer was. Ook kwam ik soms moeilijke woorden tegen waarvan ik de betekenis niet zo een twee drie kende. Toch was ik benieuwd naar het verhaal.

Dat bijna het hele verhaal geschreven is vanuit één persoon, in dit geval Paul Bauer, vond ik een groot pluspunt. Ik leefde op een gegeven moment helemaal met Paul mee. Hij is niet een echte soldaat, hij wilde ook niet doden maar juist levens redden. De romance die langzaam tussen hem en Katerina opbloeit, zorgt ervoor dat het boek een echte roman is geworden.

Echter, het verbaasde mij dat het verhaal halverwege het boek een enorme sprong in de toekomst neemt. Je zit dan plotseling in een briefwisseling tussen Katerina en Paul in het jaar 1967. Dit is ook het enige moment, samen met het slot, dat het verhaal vanuit Katerina geschreven is. Ik vond het erg jammer voor het verhaal dat deze briefwisseling ertussen zat. Het verklapte zoveel van wat nog komen moest, dat vond ik echt jammer. Want het verhaal had mij op dat moment echt in zijn greep en ik leefde echt met de hoofdpersonen mee. Het voelde voor mij alsof ik even stiekem alvast het laatste hoofdstuk van het boek had gelezen.

Het landhuis aan het front is zeer geschikt om te lezen in een leesclubje. Achter in het boek vind je een aantal interessante vragen waar je samen over na kunt denken en discussiëren. Leuk dat ook de briefwisseling als een van de vragen behandeld wordt. Ik ben eigenlijk ook heel benieuwd hoe anderen dit hebben ervaren.