De dode die niet werd gemist

Het idyllische plaatsje Vorden als achtergrond van een misdaad

Corine Hartman heeft al diverse werken op haar naam staan en met De dode die niet werd gemist slaat ze een andere weg in. Zoals de achterflap al aangeeft, maken we kennis met Eva Romeijn die wordt getypeerd als de nieuwe Miss Marple. Corine Hartman verlaat hiermee het terrein van de harde actiethriller en ze bepaalt zich tot het genre cosy crime.

De dode die niet wordt gemist start met een beklemmende sterke proloog die pas achteraf begrepen kan worden. Kunstschilder Eva Romeijn krijgt tijdens haar expositie in de galerie die haar vrienden Winand en Annemarie toebehoort, de opdracht om een portret te schilderen van de moeder van Frederick van Zonnewoud, haar buurman.

Om duidelijk te krijgen wat de sfeer moet zijn van het schilderij, zoekt ze de baron op in zijn kasteel. Ze ziet daar een rouwkaart liggen waarin zijn dood bekend wordt gemaakt. Enkele dagen later verdwijnt deze man van de radar. Andere dorpsbewoners zijn niet erg onder de indruk en zijn eigenlijk blij dat deze persoon verdwenen is. Eva blijft achter met een onbestemd gevoel, het gebeuren laat haar niet los en ze gaat op onderzoek uit, hoewel ze van verschillende kanten te horen krijgt zich niet met deze zaak te bemoeien.

De achtergrond van Vorden met de acht kastelen wordt goed beschreven, je ziet de omgeving voor je geestesoog voorbijtrekken. Maar ook het dorpse karakter weet de auteur treffend neer te zetten. De roddels, de ‘noaberschap’, de geheimen, alles komt voorbij. Door de vlotte stijl en de korte hoofdstukken blijf je geïnteresseerd om te achterhalen hoe de verdwijning van de baron in zijn werk is gegaan. Er is geen sprake van een hoge spanningsboog, maar wel wordt je nieuwsgierigheid getriggerd.

De spanning en beklemming die de proloog oproept, zijn lange tijd in het verdere verhaal afwezig. Het kabbelt wat voort, je leert wel de diverse personages goed kennen. Dit is waarschijnlijk goed voorwerk voor een nieuwe serie waarin Eva Romeijn een rol speelt. De basis is gelegd. Hoe verder je komt in het verhaal, hoe meer spanning er gaat komen. Langzaam maar zeker wordt er informatie prijsgegeven en ontdek je waarom de dorpsgenoten zoveel aversie koesteren richting de baron.

De dode die niet werd gemist is niet nagelbijtend spannend. Wel raak je nieuwsgierig naar de ware toedracht. Corine Hartman weet je aandacht wel gevangen te houden en op het eind toch nog een haast ongeloofwaardige oplossing neer te zetten. Het verhaal boeit zeker en maakt benieuwd naar een eventueel vervolg rond Miss Marple Eva Romeijn. Het decor is dan bekend, de personages zijn voorgesteld en een nieuw (moord)mysterie kan dan vanaf het begin van start gaan.