Het zwarte boek van de uren

Weer een topper uit de reeks De witte stad

Dit vierde deel uit de serie De witte stad speelt zich af in mei 2022. Unai López de Ayala, ook Kraken genoemd, krijgt een anoniem telefoontje waarin hem bevolen wordt het Zwarte Getijdenboek van Constanza de Navarro te vinden, anders zal zijn moeder sterven. Unai staat voor een groot raadsel, zijn moeder is al overleden bij de geboorte van zijn broer en ligt begraven op het kerkhof. Desondanks gaat hij op zoek om duidelijkheid te krijgen wie hem bedreigt en hoe het kan dat zijn moeder nog in leven zou zijn.

Deze zoektocht speelt zich in Vitoria en Madrid. Unai is op dit moment niet meer actief als inspecteur, hij geeft als profilerdocent les op de politieacademie. Maar door een moord op een antiquaar die gepleegd is in de wereld van de bibliografie, wordt hij door oud-collega Estí betrokken bij het onderzoek. Beide zaken lijken namelijk aan elkaar verwant te zijn. Dan begint de race tegen de klok. Bij het lijk dat gevonden is, wordt bloed gevonden dat na DNA-onderzoek verwant blijkt te zijn aan Unai.

In Het zwarte boek van de uren speelt nog een tweede verhaallijn die begint in 1972. We maken daarin kennis met Ítaca, die te vondeling is gelegd bij de deur van de Veracruz-school van de nonnen. Ze is een zeer begaafde leerling die ingezet wordt als meestervervalser van schilderkunst en oude begerenswaardige boeken voor bibliofielen. De echte exemplaren zijn nauwelijks of niet te onderscheiden van de valse. Jarenlang wordt ze gedwongen zich hiermee bezig te houden.

Deze twee verhaallijnen wisselen elkaar af en kennen allebei hun eigen spanning. Aan het eind van het boek komen deze verhaallijnen bij elkaar en worden we deelgenoot gemaakt van een ingenieus plot, dat heel verrassend is en zelfs helemaal op het eind nog een onverwachte wending in petto heeft. De spanning die van het begin af aan aanwezig is, wordt door de uitgebreide beschrijvingen van de personen en de bijzondere boeken uit de bibliofiele wereld wat op een laag pitje gehouden, maar komt naar het eind toe weer in een stroomversnelling terecht.

De schrijfstijl van Eva García Sáenz de Urturi is, net zoals in de eerste drie delen, heel beeldend. De steden Vitoria en Madrid trekken zo aan je geestesoog voorbij. De wereld van de bibliografie wordt gedetailleerd uit de doeken gedaan, wat soms door de vele namen en beschrijvingen wat meer concentratie vraagt. Maar de gedegen studie van de auteur, haar kennis van de cultuur en de psychologische aspecten die ze beschrijft, roepen diepe bewondering op, zodat het boek met recht een literaire thriller wordt genoemd.

Het zwarte boek van de uren is een echte aanrader, maar het is wel aan te bevelen om te beginnen met de eerste drie delen uit de serie, zeker ook om de achtergrond van de personages al te kennen. Hoewel dit boek aanmerkelijk dunner is dan de eerdere boeken uit deze serie, doet het kwalitatief zeker niet onder voor de andere. Ofschoon dit vierde deel zomaar het eind van een serie zou kunnen betekenen, is het toch te hopen dat de auteur aanleiding ziet om er een vijfde deel aan toe te voegen. We zijn nog lang niet uitgekeken op Kraken!