Perfecte dood

Recensie Perfecte dood door Hannie van Grol:
Het derde deel in deze ‘perfecte’ serie

Perfecte dood is het derde boek dat gaat over de inspecteurs Ava Turner en Luc Callanach. In Perfecte resten en Perfecte prooi hebben we al kennisgemaakt met hen en natuurlijk is hun wel-niet relatie ook in dit boek weer aan de orde. Ook de privé-situatie van Luc krijgt de nodige aandacht. Meerdere verhaallijnen spelen hier een rol. Aan de ene kant is er de zelfmoord van mentor en oude vriend Begbie van Ava, waarover een behoorlijke dosis twijfel is bij haar. Tevens worden er twee mensen gedood door vergiftiging. In het begin was het voor de politie een duistere zaak, omdat niet duidelijk was dat hier een intelligente dader te werk was gegaan, die geen sporen achterliet. Langzamerhand komt er meer duidelijkheid en wordt de jacht op hem geopend, omdat gevreesd wordt voor het volgende slachtoffer.

Deze twee verhaallijnen lopen door elkaar heen en de wisselingen ertussen vinden snel plaats. In korte hoofdstukken vanuit verschillend vertelperspectief worden de ontwikkelingen duidelijk gemaakt. Het vraagt snel schakelen tussen de diverse personages en situaties, maar het is de moeite waard. Zoals we al in eerdere boeken uit deze serie gewend zijn, wordt de spanning goed opgebouwd. In het begin is er veel onduidelijkheid in beide zaken, maar langzamerhand komt de informatie binnendruppelen.

Zoals we gewend zijn van Helen Fields, worden we ook in Perfecte dood weer getrakteerd op haar vlotte schrijfstijl, waardoor het lezen een aangename ervaring blijft. In dit derde deel zijn er misschien minder gruwelijkheden dan in de andere twee delen, maar de spanning blijft van het begin tot het eind hoog. Het boek zit psychologisch sterk in elkaar, de beweegredenen van de dader worden goed weergegeven. Maar ook de slachtoffers en hun nabestaanden krijgen een behoorlijke dosis aandacht, doordat hun machteloosheid en afhankelijkheid van anderen breed uitgesponnen wordt.

De gedetailleerde cases zorgen ervoor dat de aandacht gevangen blijft en dat je geboeid verder leest. De vasthoudendheid van de politiemensen wordt goed beschreven en roept bewondering op voor hun doorzettingsvermogen. Helen Fields heeft weer een spannend boek afgeleverd met wat minder gruwelijkheden dan we van haar gewend zijn, maar wel met de nodige psychologische diepgang. En op het eind worden we nog getrakteerd op een sterke plot. Er wordt reikhalzend uitgekeken naar haar volgende boek in deze “perfecte” serie.