Wat de vermisten zagen

Recensie Wat de vermisten zagen door Sheila Vermeulen:
Twee ingewikkelde zaken en een commissaris met een reputatie

Commissaris Thea Ooms is geen makkelijke. Haar collega’s noemen haar niet voor niets De Draak. Maar ze werkt keihard om haar zaken op te lossen en doet dat op haar eigen botte en nietsontziende manier.

Wanneer ze de vermissing van een kind en de moord op een tiener moet onderzoeken, duikt ze er zoals altijd vol in. Terwijl ze samen met haar collega-assistent de sporen volgt, komt er steeds meer vuiligheid naar boven.

“Hij martelde zijn ‘opdrachten’ tot een ongekende pijn. Wie het pad kruiste van de zieke Hollander was verloren. Hij toonde geen genade. Op het moment dat hij een contract tekende met een opdrachtgever, eerde hij die overeenkomst zonder compromis.”-T.M. Manor

Naast een link naar het verleden, een mogelijke copycat en een schijnbaar onaantastbare tegenstander hebben Thea en haar collega’s ook nog hun eigen sores en geheimen. Zal het recht uiteindelijk zegevieren?

Wat de vermisten zagen is de eerste politieroman van T.M. Manor over commissaris Thea Ooms.

De eerste kennismaking met de toch wat onaangepaste politiecommissaris en haar collega’s van politiebureau De Wal is op zijn minst interessant te noemen. Na een korte proloog krijg je al direct inzicht in de politiek die op het politiebureau wordt bedreven en de meningen die de collega’s en leidinggevenden van Thea Ooms over haar hebben. Hierdoor ga je toch een beetje meevoelen met de botte commissaris en ben je net iets meer geneigd om door die botheid heen te kijken.

Naar mijn mening heeft de auteur prima keuzes gemaakt als het om de personages gaat. Tegenover de bruuske commissaris staat een charmante assistent, tegenover de roddelende collega’s staan inspecteurs die zich willen bewijzen en tegenover misdadigers staan, niet altijd onschuldige, slachtoffers. Dit zorgt niet alleen voor fascinerende karakters, het brengt ook een fijne dynamiek in het verhaal. Dat er achter een aantal personages nog zaken schuilen die niet direct zichtbaar worden gemaakt, voegt een extra stukje spanning toe.

De stijl van T.M. Manor is helder, prettig en een beetje apart. Het verhaal is goed te volgen, leest vlot en weet de aandacht van de lezer vast te houden. Sommige scènes bezorgen je rillingen en op een aantal andere momenten voel je een bepaalde ongemakkelijkheid of een onverwachte glimlach. De verhaallijnen zijn spannend en de humor is een beetje donker. Ondanks dat waarschijnlijk niet iedereen dat laatste evenveel zal waarderen, past het bij de sfeer van, en de personages in, deze politieroman. En persoonlijk hou ik daar op zijn tijd wel van.

Wat de vermisten zagen wordt niet alleen bevolkt door boeiende karakters, er worden ook meerdere zaken tegelijk behandeld. Dit heeft wat mij betreft echt een meerwaarde, omdat dubbel onderzoek in dit geval ook meer spanning brengt. Deze eerste kennismaking met de karakters en schrijfstijl van T.M. Manor is mij goed bevallen en ik kijk zeker uit naar meer van deze auteur en haar personages. Deze politieroman krijgt 4 sterren van mij.