Wie niet horen wil

Recensie Wie niet horen wil door Hannie van Grol:
De liefde van een moeder

Tess is sinds een jaar gescheiden van Jason. Ze hebben een prima omgangsregeling voor hun dochtertje Poppy van vier jaar oud. Tess houdt zichzelf voor dat ze best gelukkig is, ze heeft een prille relatie met Aidan en haar leven lijkt weer redelijk stabiel te zijn. Maar dan maakt Poppy op een dag een tekening met veel zwarte kleur erop waarop iemand van een toren valt. Tegelijkertijd begint ze schuttingtaal uit te slaan en vreemd gedrag te vertonen. Tess voelt dat er gevaar dreigt, ze denkt dat Poppy ergens getuige van is geweest. Zeker als een paar dagen nadat de tekening gemaakt is, een vrouw van een torenflat stort. Ze gaat met haar verhaal naar de politie, maar vindt geen gehoor. Haar onderbuikgevoel zegt haar echter door te gaan met zoeken naar de waarheid. Is Tess een overbezorgde moeder of spelen er zich echt vreemde dingen af in haar omgeving?

Langzamerhand ontwikkelt Tess naar iedereen in haar omgeving een wantrouwen. Wie vormt een bedreiging en zijn Tess en Poppy nog wel veilig? Als lezer word je heen en weer geslingerd tussen twijfel aan Tess en het gevoel dat er inderdaad meer aan de hand is. Als er dingen gebeuren die niet alleen te verklaren zijn vanuit een overbezorgde moeder, sta je gevoelsmatig achter Tess en zoek je gedreven mee naar de oplossing van deze raadselachtige gebeurtenissen.

Het verhaal begint meteen spannend als de tekening van Poppy waaruit zoveel dreiging spreekt, opduikt. Daarna vordert het verhaal traag, maar toch blijf je lezen om erachter gekomen hoe dingen in elkaar zitten. Tess blijft zich vastbijten in de zaak, ook al ondervindt ze weinig steun. Haar intuïtie stuurt haar voort en als lezer denk en zoek je met haar mee. Telkens opnieuw komen er nieuwe zaken aan het licht, die regelmatig opnieuw twijfel zaaien in eerder verkregen conclusies. Langzaam maar zeker wordt het raadsel ontsluierd en in het laatste gedeelte komt de spanning weer helemaal terug en volgt er nog een verrassende plot.

Het schrijversduo Nicci French heeft met Wie niet horen wil een heerlijke psychologische thriller afgeleverd. Geen nagelbijtende spanning, maar een zoektocht naar de ware toedracht. De schrijfstijl is herkenbaar uit hun eerdere boeken, prettig en toegankelijk. Het onderwerp is heel origineel gevonden. Er is sprake van een goede psychologische diepgang, zodat de karakters duidelijk genoeg naar voren komen. De persoonlijke worstelingen en uitdagingen van Tess worden helemaal ontrafeld, zodat je je daarin totaal kunt verliezen. Kortom, Wie niet horen wil is een prima psychologische thriller met zeker in het begin een traag verloop, maar met een originele opzet en een verrassende plot, waarin een moeder de liefde voor haar kind om het optimaal te beschermen laat prevaleren.