De engel van de stad

De witte stad deel 5

In dit vijfde en tevens afsluitende deel over Unai López de Ayala, alias Kraken, wordt deze hoofdpersoon wederom geconfronteerd met het verleden. Hij twijfelt of hij deze confrontatie aan zal gaan, maar zijn drang naar de waarheid wint het. Het raadsel rond zijn ouders wordt uit de doeken gedaan.

In Venetië woedt een hevige brand in het palazzo op het eiland Santa Cristina. Er zou een bijeenkomst voor boekverkopers worden georganiseerd en Unai’s moeder zou ook van de partij zijn. Maar na de brand is er geen spoor te ontdekken van de zes lichamen. Via camera-opnames is wel te zien dat deze personen op het eiland arriveren. Kraken besluit naar Venetië af te reizen om onderzoek te plegen. Zijn oud-collega Estíbaliz houdt zich in Spanje bezig met de raadselachtige roofoverval op de vader van Kraken.

Deze verhaallijn speelt zich af in 2022. Maar precies dertig jaar geleden vond er in Venetië een overeenkomstige brand plaats, ook toen werden de lichamen niet gevonden. Die twee verhaallijnen wisselen elkaar af. In het begin ontbreekt ieder verband, maar langzaamaan wordt duidelijk wat het een met het ander te maken heeft.

In de stijl die we gewend zijn van deze auteur, worden we weer getrakteerd op een verhaal met veel mysterie, oude riten en gewoontes en veel cultuurbeschrijvingen van de diverse locaties. De eerste drie boeken in deze serie waren oorspronkelijk bedoeld als een trilogie, maar toch verschenen er nog een vierde en vijfde deel. Hoewel de eerste boeken het meest intrigeerden, maakt ook De engel van de stad indruk. Het duurt wel enige tijd voor je echt in het verhaal zit, maar dan word je meegenomen in de mysterieuze gebeurtenissen in Venetië en Villaverde in Spanje.

Het gedeelte van dertig jaar geleden wordt verteld vanuit de moeder van Unai, maar dan in de tweede persoon enkelvoud. Dat roept een heel aparte, afstandelijke sfeer op. In het gedeelte over Venetië komen wel veel nieuwe namen voor, wat het, zeker in het begin, niet gemakkelijk maakt om goed in het verhaal te komen. Maar zoals we gewend zijn van Eva García Sáenz de Urturi, klopt het verhaal op alle fronten en passen heden en verleden uiteindelijk feilloos in elkaar.

De vragen die in de eerste delen van De witte stad opgeworpen werden over de ouders van Unai, worden in dit deel helemaal beantwoord. Toch blijft er nog een open eindje over om eventueel een volgend deel over te schrijven. De vraag is of de auteur hier hetzelfde over denkt. Ook al bereikt ze in De engel van de stad niet dezelfde hoogte als in haar eerdere werken, toch blijft de vraag naar het verdere verloop van het privé-leven van Unai bestaan en zal een volgend deel zeker weer de nodige lezers trekken om ook over deze situatie duidelijkheid te krijgen.