Morgen en morgen en morgen

Morgen en morgen Ik ben echt geen gamer, maar tijdens het lezen van dit boek kreeg ik veel zin om enkele games uit te proberen. Het wordt zo enthousiast beschreven door de hoofdpersonages Sam en Sadie dat je er echt door gemotiveerd wordt. Je leert hoe videogames gemaakt worden, welk creatief proces eraan voorafgaat, hoeveel technische vereisten er wel niet zijn en hoe je echt wel heel technisch en creatief begaafd moet zijn om geniale spelletjes te maken. Ik zal nooit meer op dezelfde manier naar games kijken of er neerbuigend over doen.

Maar het boek gaat over veel meer dan games, het is eigenlijk een groot, dertig jaar durend, liefdesverhaal; een verhaal over bijzondere vriendschappen, over het verwerken van trauma’s, over grote ambities…

Sam en Sadie waren ooit de beste vrienden, in de jaren 80 speelden ze videogames van Super Mario om de tijd in het ziekenhuis te doden. Maar door een stom misverstand zijn ze elkaar jaren uit het oog verloren. Als ze elkaar heel wat later per toeval terugzien, is hun passie voor games nog meer gegroeid. Zo besluiten ze om te gaan samenwerken en hun briljante kennis van gamesdesign samen te brengen om prachtige games te maken. Sadie ontdekt dat de game-industrie door mannen wordt gedomineerd, maar wil er als vrouw ook de beste in worden. Samen met Sams kamergenoot en tevens zijn beste – of enige – vriend Marx richten ze het bedrijf Unfair Games op en worden ze heel beroemd door hun eerste game Ichigo.

Tijdens het verhaal kom je ook alsmaar meer te weten over het verleden van de hoofdpersonages en hun culturele achtergrond. En wanneer ze offline niet meer met elkaar kunnen praten, proberen ze hun gevoelens te uiten via een game, daar wordt de grens tussen de virtuele en de echte wereld nog moeilijk te trekken, maar het is wel ingenieus gevonden van de auteur.

Op de cover van het boek staat De grote Golf (The Wave) van de Japanse kunstenaar Hokusai en deze prent speelt ook een grote rol in het verhaal. Maar ook toneelstukken (Macbeth) en gedichten (Dickinson) komen aan bod. En ook de titel Morgen en morgen en morgen zal duidelijk worden als je het verhaal leest, je leert niet alleen waaruit de quote komt, maar ook de link met games wordt in het verhaal verweven: in games ga je nooit echt dood, er is altijd weer een nieuwe morgen.

Gabrielle Zevin is een Amerikaanse schrijfster. Ze schrijft voor zowel volwassenen als jongeren. Haar debuut maakte ze met de YA-roman Elsewhere (Ergens), dat in 2005 verscheen en naar meer dan twintig talen werd vertaald. Morgen en Morgen en Morgen is haar tiende roman.

Er zitten zoveel lagen in dit boek dat ik het moeilijk vind om er een gepaste samenvatting voor te vinden. Ik zou gewoon zeggen: Lees het, je gaat er geen spijt van krijgen!