Onze correspondent in Frankrijk

In ‘Onze correspondent in Frankrijk’ bundelde Frank Renout, bekend als Frankrijk-correspondent voor o.a. VRT en NOS, 60 van zijn radiocolumns. In al deze columns komt zijn liefde voor Frankrijk en voor de Fransen overduidelijk tot uiting. Het beeld dat ik over Frankrijk en van de Fransen had, heeft de auteur gewoon onderuit gehaald!

Uit de zestig columns lijst ik graag een drietal mooie en tevens leuke voorbeelden hiervan op.
1. Het gezegde gaat dat er voor elke dag een Franse kaas bestaat – dus 365 soorten – maar er bestaan maar liefst 1200 soorten, waar de kaasmakers uitermate trots op zijn, in zoverre dat ze ooit weigerden een Beaufort kaas aan een Engelsman te verkopen die er kaasfondue mee wou maken.
2. Wat te denken over de legendarische mythe over ‘La Parisienne’ en over de ‘French lover’? Deze spreken tot de verbeelding en wij kunnen ons daar wel iets bij voorstellen dankzij tv-series zoals ‘Emily in Paris’. Maar geloof het of niet, geen van beiden bestaat. In Frankrijk worden Parisiennes aangezien als arrogant en snobistisch. De reputatie van de Franse man is tegenwoordig licht bezoedeld ingevolge vele klachten van ongewenste intimiteiten en de MeToo-problematiek.
3. Waar wij ijveren om steeds op tijd op een afspraak te komen, is dit in Frankrijk not done. Het is echter heel normaal en een gewoonte om minstens een kwartier te laat te komen. Zelfs de gastheer/gastvrouw rekent erop dat de genodigden niet op tijd zullen zijn. De auteur ondervond dit aan den lijve: hij was op tijd op een afspraak en de gastvrouw opende de deur met een handdoek om haar romp en druipend nat haar…ze stond nog onder de douche.

Dit zijn maar enkele misvattingen die ingeburgerd zijn bij niet-Fransen, maar in het boek zijn er nog tig aantal andere te lezen.

Uiteraard mag in een boek over Frankrijk het Franse chanson niet ontbreken. Bij twintig columns staat een QR-code waarmee een chanson/lied kan beluisterd worden dat in de desbetreffende column wordt aangehaald/besproken. Enkele van de liedjes die in het boek werden opgenomen, zijn heel bekend zoals ‘Holidays’ van Michel Polnareff, ‘Une belle histoire’ van Michel Fugain, ‘Paroles, paroles’ van Dalida en Alain Delon, ‘Ne me quitte pas’ van Jacques Brel, of net iets minder bekend (voor mij althans) ‘La dame brune’ van Barbara, ‘Le vent nous portera’ van Noir Désir en het heel aparte zonder zang ‘Porz Goret’ van Yann Tiersen… Uit zijn column blijkt dat het Franse chanson hoegenaamd niet dood is, maar levendiger dan ooit met uiteraard diverse hedendaagse artiesten die op een chanson/lied een eigen stempel drukken.

Iedereen met een hart voor Frankrijk en voor de Fransen moet dit boek lezen. Heel wat columns zullen met verbazing gelezen worden, andere dan weer met een glimlach en zelfs met een luide (schater)lach. Ikzelf heb alvast het een en ander over de Fransen, Frankrijk, hun cultuur en levensvisie (bij)geleerd, zelfs over dingen die ik nooit voor mogelijk had gehouden of er het bestaan van afwist.

De auteur heeft een heerlijk flitsende schrijfstijl. Het boek verveelde mij nooit en leest heerlijk weg.

Het boek is uitgegeven in een handig formaat en past in de binnenzak van een jas. Op de boekomslagen staan verwijzingen naar enkele bekende Franse monumenten, waarin de kleuren van de Franse vlag (blauw-wit-rood) verwerkt zijn.

Ik heb genoten van de vele anekdotes, wist-je-datjes en van de chansons. Het boek gaf mij onmiddellijk een vakantiegevoel en ik zal nu toch met andere ogen naar de Fransen kijken tijdens mijn vakantie-uitstappen naar het land van Jeanne d’Arc. Frank Renout wist wat mij betreft door te dringen tot in de ziel van de Fransen.