Rollenspel

Herinneringen uit een doolhof

Rollenspel is het zevende boek van Rosemarijn Milo. Ze heeft al menig lezer verrast met haar eerdere werk door haar sprankelende woordgebruik, haar voorliefde voor het gebruik van de briefwisseling in haar romans en het gedegen spitwerk naar de historie van haar familie, voorafgaand aan het schrijfproces. In dit boek beschrijft ze haar eigen leven en de vele verschillende en zeer uiteenlopende rollen die ze daarin vertolkt heeft. De subtitel had niet treffender verwoord kunnen worden: wat een zoektocht naar de juiste weg, zowel in haar persoonlijke als in haar beroepsleven!

Rollenspel is het verslag van een rijk en bewogen leven. Als lezer vraag je je af hoe het mogelijk is dat al die gebeurtenissen in één leven gepast hebben. Aan de hand van brieven die ze schreef aan haar correspondentievriend Hans, leren we haar goed kennen. Daarin vertelt ze op een openhartige wijze hoe haar leven verliep, niet in chronologische volgorde, maar vanuit de verschillende rollen die ze heeft gehad in haar leven. Ook fragmenten van brieven aan anderen, dialogen en verbindende teksten laten zien wie er achter de naam Rosemarijn Milo schuilgaat.

Misschien zou de indruk gewekt kunnen worden, dat dit boek een droge opsomming van feiten is, maar niets is minder waar. Het boek intrigeert op een bijzondere wijze en zeker als je haar eerdere boeken hebt gelezen. Veel gebeurtenissen komen terug, maar nu beschreven vanuit de belevingswereld van de auteur zelf, wat een extra dimensie toevoegt aan het verhaal. De luchtige toon die gehanteerd wordt, laat toch op meerdere plaatsen de zwaarte van haar bestaan doorschemeren. De diepte- maar zeker ook de hoogtepunten kenmerken haar leven.

De heel bijzondere opbouw van het boek is verrassend. Tussen de verschillende hoofdstukken door, waarin ze telkens een rol in haar leven belicht, spreekt ze ook rechtstreeks de lezer toe, wat voor een heel speciale band voelt met de schrijfster. De uitgebreide stamboom aan het begin van het boek is handig om te gebruiken als geheugensteuntje. En de foto’s, zowel van brieven als de auteur zelf, verlevendigen het verhaal. Maar zoals ze zelf aangeeft in het naspel waarin ze zich weer rechtstreeks tot de lezer richt, heeft ze niet het achterste van haar tong laten zien, de werkelijkheid is te rauw om te lezen. ‘Alles is altijd ingewikkelder’ is een uitspraak van haar correspondentievriend Hans, die geleidelijk aan verkort werd tot ‘ai, ai’ en treffend weergeeft, hoe bewogen haar leven is geweest.

Rollenspel voelt als een afsluiting, als een bekroning op haar eerdere werk, alsof de schrijfcyclus hiermee is afgerond. Maar hopelijk vindt Rosemarijn Milo opnieuw voldoende inspiratie om door te gaan met schrijven, al voelt ieder boek voor haar als een ‘bevalling’, zoals ze zelf aangeeft. Haar boeken kennen diepgang, zijn het product van diep graafwerk en ongelofelijk veel gespendeerde tijd. En ook geven ze blijk van betrokkenheid bij de mensen die haar lief zijn. Zo word je getrakteerd op een verhaal dat boeit van het begin tot het eind.