De Siciliaanse erfenis

De Siciliaanse erfenis is een roman die je oppakt voor “een uurtje lezen” en waaraan je vervolgens een hele avond kwijt bent. Louise Douglas brengt opnieuw haar favoriete thema’s samen: verlies, familiegeheimen, complexe relaties en een decor dat zo levendig is dat je het gevoel hebt dat er zand tussen je tenen zit. Deze keer voert ze ons naar Sicilië waar een vervallen villa het middelpunt vormt van een verhaal dat even ingetogen als intrigerend is.

We volgen Edie, die nog altijd vastzit in het verdriet om haar zoontje Daniel. Zijn dood heeft niet alleen haar leven overhoop geschopt, maar ook haar huwelijk met Joe uiteengerukt. De boosheid die ze al die jaren op haar schoonmoeder Anna heeft geprojecteerd, is haar houvast geworden. Wanneer diezelfde Anna bepaalt dat Edie en Joe samen haar Siciliaanse villa erven, voelt dat voor Edie als een laatste provocatie. Ze kan niet anders dan meegaan naar Sicilië, al is het maar om het huis zo snel mogelijk te verkopen en alles achter zich te laten.

Villa della Madonna del Mare hangt vol echo’s, losse eindjes en verhalen die stil hebben gestaan. De auteur laat de geheimen niet in één klap vallen maar doseert ze met veel gevoel. Je ontdekt beetje bij beetje wat er werkelijk is gebeurd rondom Daniel, Anna en de vele stiltes die hun familie zo lang hebben bepaald.

De kracht van deze roman zit mijns inziens opnieuw in de sfeer. Louise Douglas beschrijft Sicilië met zoveel warmte en detail dat je de stenen bijna onder je hand voelt opwarmen. Het eiland is geen decor maar een katalysator: de geuren, de schaduwen en die licht mystieke ondertoon brengen het verhaal tot leven. De villa zelf wordt bijna een personage, vol littekens, herinneringen en onverwachte wendingen.

Het mysterie-element is subtiel maar duidelijk aanwezig: een verdwenen schilderij dat meer lijkt te zeggen dan de mensen, ontmoetingen die net iets te toevallig zijn en dat zachte gevoel dat er in en rond het huis meer speelt dan je kunt zien. De auteur bouwt dit alles mooi op, zonder te vervallen in overdreven spektakel. De emoties blijven mijns inziens altijd de motor van het verhaal.

De Siciliaanse erfenis is een roman over rouw, heling en de moed om opnieuw naar het verleden te kijken en misschien zelfs te vergeven. Warm, sfeervol, licht mysterieus en met personages die levensecht binnenkomen. Het is een verhaal dat je niet snel zal loslaten en dat je nog even met je zult meedragen zodra je de laatste pagina hebt dichtgeslagen.