Mam, ik kan niet meer

Kracht en doorzettingsvermogen

Dit autobiografische verhaal van de hand van Betty van Brunschot maakt diepe indruk. Hoeveel kracht moet deze vrouw als kind al hebben gehad om zich staande te houden in deze onveilige situatie. Gelukkig is haar tweelingzus Tizita tegelijkertijd geadopteerd vanuit Ethiopië, zodat ze zich niet helemaal alleen voelde.

In 1997 adopteerde een Nederlands stel uit Brabant als eerste de tweeling. Later komen er nog vier pleegkinderen bij. Al snel blijkt in het gezin dat de ouders het niet aankunnen. Wel zijn ze in staat dit voor de buitenwereld te verbergen, zodat alle vernederingen en mishandelingen zorgvuldig verborgen blijven. Vooral het gedrag van de adoptiemoeder is het meest bepalend in het gezin. Langzamerhand voelt Betty zich steeds minder veilig. Als oppas bij de buren wordt ze ook lastiggevallen en het onveilige gevoel dwingt haar een ingrijpende keuze te maken.

Mam, ik kan niet meer is het aangrijpende verslag van een adoptiekind dat in een bijzonder onveilige situatie terecht is gekomen, wat de nodige trauma’s met zich heeft meegebracht. Maar door haar innerlijke drive heeft ze standgehouden en uiteindelijk de keuze voor zichzelf gemaakt, een zeer moedig besluit. Vastbesloten te kiezen voor een toekomst voor zichzelf, heeft ze vol kracht en doorzettingsvermogen haar doel bereikt.

Mam, ik kan niet meer (de titel geeft al op zeer indringende wijze aan hoe uitzichtloos de situatie was) is een vlot geschreven verhaal dat gebaseerd is op de jeugd van een adoptiekind dat door de adoptie-ouder beledigd, vernederd en mishandeld wordt. Het boek grijpt je bij de keel, het maakt diepe indruk en je voelt de machteloosheid van Betty en de andere kinderen. Het boek vertelt niet alleen over de ontstane trauma’s en de heling daarvan, maar het geeft ook blijk van hoop en inspiratie voor anderen die in een soortgelijke situatie belanden. Dus tevens is het een troostrijk boek!