Toen de zon onderging

Een narcistische persoonlijkheid

Machteld is getrouwd met Oscar. Samen krijgen ze een dochter, Yvette. Zij groeit op in liefdevolle harmonie en haar ouders staan altijd voor haar klaar. Als Yvette zelf kinderen krijgt, bieden ze vaak aan om op te passen en haar met alles te ondersteunen. Maar Yvette is steeds vaker boos op haar ouders om onverklaarbare redenen en ze ‘eist’ steeds meer van hen. Hoeveel ze ook voor haar overhebben, het lijkt nooit genoeg te zijn. Dan ontstaat het besef dat er meer aan de hand kan zijn met hun dochter.

Uiteindelijk laat Yvette haar moeder weten dat ze niet meer welkom is en de kleinkinderen niet meer te zien krijgt. Een lange zoektocht zorgt ervoor, dat ze ontdekken dat er sprake zou kunnen zijn van narcisme. Natuurlijk is dit een gevoelig onderwerp. Bij wie kan Machteld terecht? Want tegen wie vertel je dat je dochter het contact verbroken heeft? Gelukkig krijgt ze veel steun uit haar vriendenkring en ontdekt ze dat het niet haar schuld is dat haar dochter die keuze heeft gemaakt.

Paula Dukker heeft een bestaand probleem gekozen waarop Toen de zon onderging gebaseerd is, zoals ze het zelf omschrijft:
‘Dit is in de kern een waargebeurd verhaal, geromantiseerd en ingelijst in fictie.’

Paula Dukker heeft een gevoelig onderwerp gekozen en daar een intrigerend verhaal omheen geweven. De pijn en het onbegrip van beide ouders en later na het overlijden van Oscar het verdriet van Machteld heeft ze met veel invoelend vermogen geschreven. Je voelt de pijn en machteloosheid van hen heel goed aan. Af en toe zou je haar willen toeroepen dat ze het gedrag van haar dochter een halt moet toeroepen. Gelukkig heeft ze een trouwe vriendenkring die haar opvangt.

Toen de zon onderging is een roman die een onderwerp beschrijft dat veel vaker voorkomt, maar dat vanwege het taboe erop niet gauw in de openbaarheid zal komen. Het verhaal zal een hart onder de riem zijn van mensen die in vergelijkbare situaties zitten en die net als Machteld alles voor hun kinderen gedaan hebben en toch aan de kant gezet zijn. De personages zijn levensecht beschreven. Bovendien kun je je ook heel erg goed verplaatsen in het verdriet van de kleinkinderen die hun opa en oma niet meer zagen.

Paula Dukker heeft een roman geschreven die veel herkenning op kan leveren en een must is voor hulpverleners die geconfronteerd worden met deze problematiek. Een aandoenlijk en aangrijpend verhaal!