Fanny Clouter – Het jaar waarin ik bijna mijn puberteit verpestte

‘Schrijven is schreeuwen zonder geluid.’

Dit ontroerende en tegelijk humoristische verhaal is geschreven door Stéphanie Lapointe. Zij beschikt over een bijzonder fijne en geloofwaardige schrijfstijl en weet moeiteloos in het hoofd van een 14-jarig meisje te kruipen. Het boek is dan ook een echte aanrader voor jongeren die zich begrepen willen voelen in de wirwar van hun puberteit.

Wanneer Fanny’s vader aankondigt dat hij voor zijn werk naar Japan vertrekt en dat zij zolang bij haar tante in het kleine Sainte-Lorette moet gaan wonen, stort haar wereld in. Alles lijkt ineens fout te gaan. Om haar gevoelens kwijt te kunnen, begint Fanny een dagboek. En dát dagboek is precies het boek dat je als lezer in handen krijgt.

Het verhaal leest echt alsof het door een puber is geschreven: eerlijk, grappig, soms boos of verdrietig en bovenal heel herkenbaar. Fanny schrijft over straf, het gemis van haar overleden moeder, eenzaamheid, nieuwe vriendschappen en de verwarrende wereld van gevoelens waarin veel pubers zich zullen herkennen.

Wat dit boek extra bijzonder maakt, is de vormgeving. Het is speels, creatief en visueel aantrekkelijk. Allerlei lettertypes, kleuren, tekeningen en grafische elementen wisselen elkaar af, waardoor het lijkt alsof je echt door iemands persoonlijke dagboek bladert. De vorm nodigt uit tot verder lezen en maakt het boek ook aantrekkelijk voor jongeren die normaal misschien niet zo snel naar een boek grijpen.

De sfeervolle pastelillustraties zijn van de hand van Marianne Ferrer, een uit Venezuela afkomstige illustrator. Haar tekeningen voegen een extra laag van tederheid en warmte toe aan het verhaal en maken van het boek een liefdevol en visueel juweeltje.

Conclusie:
Fanny Cloutier – Het jaar waarin ik bijna mijn puberteit verpestte is een sprankelend, ontroerend en prachtig vormgegeven boek dat perfect aansluit bij de leefwereld van tieners. Het biedt troost, herkenning en een flinke dosis humor – een absolute aanrader voor jongeren (en stiekem ook voor volwassenen die nog weten hoe het was om veertien te zijn).