Tot aan de dood en terug

Tot aan de dood en terug is zowel een ‘dagliefboek’ als een rouwbundel waarin auteur Kay van der Vleuten de lezer deel laat uitmaken van haar eigen rouwbeleving. In 2015 verloor zij haar broertje en tot vandaag blijft hij voor haar een grote inspiratiebron.

Twee derde van deze bundel beslaat hoofdzakelijk poëzie. Korte gedichten waaruit blijkt hoe groot het verdriet, het gemis, maar ook de liefde voor haar broer is, zoals in volgend gedicht tot uiting komt:
‘En als het kon
Dan zou ik schreeuwen
Dat je terug moet komen
Was je maar
Was je nog maar
Was je nog maar gebleven

Was.’ – Kay van der Vleuten

Het zijn een voor een gedichten die tot nadenken stemmen. Een tip: deze gedichten mag je vooral niet, maar kun je ook niet direct allemaal achter elkaar gaan lezen. De korte teksten moet je echt laten doordringen. Soms moest ik het gedicht zelfs meerdere malen lezen om goed te bevatten wat er werd geschreven en werd bedoeld.

Dat verdriet en rouw er bij mensen diep kan inhakken en kan blijven sluimeren en aanslepen, vond ik terug in volgend gedicht:
‘En toen ik alles
En iedereen had
Omhelsd en vergeven
Kwam ik erachter
Dat ik al die tijd
Mezelf was vergeten

Omgeven.’- Kay van der Vleuten

Alle gedichten zijn wat mij betreft pareltjes en kunnen troost bieden in periodes van afscheid, rouw en verdriet. Zonder twijfel: poëzie van de bovenste plank!

In het laatste deel van dit boek neemt Kay van der Vleuten de lezer op sleeptouw in haar gedachten, in haar eigen rouwbeleving en omgaan met verdriet. Vooraf waarschuwt zij dat het best mogelijk is dat men niet klaar is om dit hoofdstuk te lezen en te interpreteren. Dat vormt echter geen enkel beletsel, want ze stelt dat de lezer beslist wanneer hij/zij er klaar voor is en zich goed voelt om het boek opnieuw op te nemen. Ik verzeker u: dit deel is heel boeiend maar tegelijkertijd ook confronterend en pakkend.

Speciaal vond ik dat Kay van der Vleuten in dit deel gouden tips geeft over wat een rouwende zeker nooit wil horen, laat staan wil zien. Daarnaast beschrijft ze wat bij een rouwend persoon hartverwarmend werkt.

Het concept van dagliefboek vind ik heel bijzonder. Het is geen echt dagboek, maar toch kan de auteur vrij chronologisch haar verdriet, haar gevoelens en haar rouwbeleving kwijt. Alle gedichten zijn voor mij erg herkenbaar. Deze poëzie biedt troostende woorden voor iemand die rouwt, maar ook voor iemand die wil teruggrijpen naar wat er niet meer is en ook nooit meer terugkomt.

In slechts enkele woorden beschreef Kay van der Vleuten wat rouw is en dat wil ik niemand onthouden:
Rouwen is zoveel
Houden van dat het
Voor altijd pijn doet – Kay van der Vleuten

Ik kan de instagrampagina @dagliefboek waar Kay van der Vleuten haar gedachten en gevoelens in korte gedichtjes achterlaat, ten stelligste aanraden. Woorden die raken en heel wat betekenis hebben, zijn daar te lezen.

Tot aan de dood en terug heeft mij aan het denken gezet en doen beseffen dat in het hier en nu we alle kansen moeten grijpen, want sneller dan we denken kan het voorbij zijn.

Het boek is uitgegeven in een stevige hardcoverversie met stoffen omslag. Op de omslag een leuk beeld van een vrouw kijkend naar een knipogende maan.